Fraknói Vilmos (szerk.): Monumenta Hungariae Historica 3. Monumenta Comitialia regni Hungariae 4. 1557—1563 (Bp., 1877)

I. A POZSONYI ORSZÁGGYŰLÉS 1557. Júniusban.

1557. JUTJIUSRAX. 59 sitionem fieri, eaque ex stipendio eorum, quando illis ea persoluentur, sarciri et compensari; nec feret maiestas sua, vt cuiquam militum impuue liceat, aliquem ex fidelibus maiestatis suae subditis praeter aequitatem grauare aut molestare» sicuti hucusque etiam uou meminit maiestas sua se unquam ad talia facinora conniuisse. Studebit autem regia maiestas inuestigare modum, quo deinceps solutionem militum ad explicatiores et faciliores ratioues perducere, eisque debito tempore stipendia enumerare possit; et sperat se iu hac parte uou inauem laborem sumpturam, cui si optatus et qui speratur finis responderit, non dubitandum erit, quin milites minori negocio in officio et disciplina militari contineri et pro demerito plecti poterunt. Hie ergo videtur maiestati suae optimus et efficacissimus modus, quo huiusmodi oppressiones et desolationes in futurum praecaueantur, et praeteritae emendentur; nihilominus tamen cum maiestas sua in hac re omnino ita prouidere cupiat, ut miseris colonis recte et bene consultum sit; hortatur status et ordines regni sui Huugariae, ut ipsi maiestati suae commodam aliquam racionem et viam ostendant, qua effectu et re ipsa tani enormibus malis et causis incitamentis ac principiis eorum deinceps in tempore occurratur; nam experientur status et ordines regni Hungáriáé maiestati suae nec voluntatem nec studium iis debitum remedium adbibendi deesse ; interea tamen petit maiestas sua regia, ut status et ordines, cum sciant et fateantur articulos per maiestatem suam propositos tantopere necessarios esse, quod sine ipsis defensio aliqua recte et debite curari et fieri uou possit, ad deliberationeni et conclusionem illorum expedite procedant, eamque, uti se facturos receperunt, diutius non differant. Quod vero nonnulli capitanei maiestatis suae miseros colonos, si qui ad opem et protectionem maiestatis suae confugiunt, et mandata ad ip'sos deferunt, non soluin non parcere, sed grauius etiam postea, erudeliusque tractare soleant, id hucusque ad maiestatem suam a nemine perlatum est, alioqui maiestas sua non pretermississet in illos, pro demerito, animaduertere; quod si adhue vei illi maiestati suae nominabuntur et conuincentur, vei alii in tantam temeritatem praecipites