Pokoly József szerk.: Magyar protestáns egyháztörténeti adattár. VIII. Budapest 1910.

I. Adatok a dunántúli ref. egyházkerület történetéhez.

De eiusdem venerandi domini Petri Czene Superintendentis mar te epistola clarissimi domini Emerici Regii Peczelii certificatoria ad dominum Joannem Kanisaeum. Salutem et pacem omni prosperitate circumfusam ex animo precatur, et officio charitatis nunquam inter-moriturae, tibi, tuisque, virorum amantissimorum pollicere. (?) Hoc tempore funesto non possum ad te, vir clarissimus et charissimus, literas ex voto scribere, praesertim de statu verum modo nostrarum : obitus reverendissimi nostri Episcopi nubem causa doloris, et lachrymarum imbres scripturienti concitat. Luctuosa recordatio tanti damni, quod insperata mors ecclesiis nostris, satis afflictis intulit, et indicibile cordolium, quod velut volens quoddam, ex quavis levi mentioné tam eximii viri subinde mihi recrudescit, mentis arcem obnubilant, digitos scribere paratos viribus exhauriunt et exarmant. 0 quam in efíabili iactura nostrum episcopale régimen, quod non sine plurium applausu bonorum, in hoc districtu eis et intra Danubiana vigebat et forebat, repentina mors offuscavit et humiliavit! Iam non adest ille, qui tanquam aliquis Delius, insigni sua prudentia et sapientia, in ambiguis et arduis rebus nos adiuvet et promoveat! Nusquam apparet. nullibi visitur, qui celo gloriae Dei fervebat, et pro emolumento ecclesiae velisque remis, praesertim in hac tempestate, ceu peritus et fidissijnus nauclarus navim nostram, ad optatum portum, auspice Christo, dirigere cogitabat, laborabat, sudabat, atque pugnabat! Ubi es, ubi es o venerande et svavissime senex! Ubi es o fervide Thesbites? quorsum abiisti Pétre disertissime, et desideratissime? Ah mellitam hominis disertissimi facundiam! ea iam obvanuit! iam nos pro suo more paterno liberalique non alloquitur, non exhilarat, non refocillat! Evanuit et in aeternum non iam nobis, et aliis gratificabitur illa dexterrima seribendi dexteritas! Heu! quis ob tanti boni iacturam non indoleat, non lugeat, non profuse lachrymetur! Collacrymati sumus dolorose (siquid lachrymae profuissent) nos, quibus ipsius consvetudine diu (Deogratias) hic et alibi delectari et recreari concessum fuit! Verum non tam ipsi, quam nobis orbatis cineres et lachrymas aspergere debuimus. Ille namque, post tot curarum fluctus, post tot fidei eertamina et luctamina, post tot seni gravioris et morborum onera, quibus iam diu flagellabatur, exerutiabatur, et pene conficiebatur, ex terrestri synodo, eodem ipso temporis articulo, quem huic congregationi, non sine admirando Dei moderamine, praefixerat, in coelestem angelorum et patriarcharum,