A Szombathelyi Egyházmegye Hivatalos Közleményei 1967 (Szombathely, 1968)

A Szombathelyi Egyházmegye Hivatalos Közleményei

1967.

IS.

560/1967. szám.

Apostoli konsiitució a búcsúkról.

Az Egyháznak a búcsúkról szóló tanítását kiválóan összefoglaló Apostoli Konstituciót, mivel az egyben az eddigi fegyelmet is lényegesen módosítja, a T. Papság és révükön a hívek megfelelő tájékoztatására az alábbiakban teljes egészében leközlöm. '

SANCTISSIMI DOMINI NOSTRI PAULI

DIVINA PROVIDENTIA PAPAE VI

CONSTITUTIO APOSTOLICA QUA POMULGATUR SACRARUM INDULGENTIARUM RECOGNITIO PAULUS EPISCOPUS

SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM

I.

1. Indulgentiarum doctrina et usus, in catholica Ecclesia a pluribus saeculis vigentes, in divina revelatione quasi in solido fundamento innituntur quae, ab Apostolis tradita, „sub assistentia Spiritus Sancti in Ecclesia proficit”, dum „Ecclesia ..., volventibus saeculis, ad plenitudinem divinae veritatis iugiter 'tendit, donec in ipsa consumentur verba Dei”.

Ad rectam autem huius doctrinae eiusque salutaris usus intellegentiam quasdam veritates recolamus oportet, quas universa Ecclesia verbo Dei illuminata semper credidit, et Episcopi, Apostolorum successores, atque imprimis Romani Pontifices, successores Beati Petri, sive per pastoralem praxim sive per doctrinalia documenta, decursu saeculorum docuerunt et docent.

2. Quemadmodum divina revelatione docemur, poenae peccata consequuntur a divina sanctitate et iustitia inflictae, sive in hoc mundo luendae, doloribus, miseriis et aerumnis huius vitae et praesertim morte, sive etiam per ignem et tormenta vel poenas catharterias in futuro saeculo. Christifideles proinde semper sibi persuasum habebant

pravam viam offendicula multa habere, eamque asperam, spinosam et nocivam esse iis, qui ambularent in ea.

Quae poenae iusto let misericordi iudicio Dei imponuntur ad purificandas animas et sanctitatem ordinis moralis defendendam, et ad gloriam Dei in plenam eius maiestatem restituendam. Omne enim peccatum secumfert perturbationem ordinis universalis, quem Deus ineffabili sapientia et infinita caritate disposuit, et destructionem ingentium bonorum respectu tum peccatoris ipsius tum communitatis hominum. Menti autem Christianorum omnium temporum clare apparebat peccatum, non solum trangsgressionem legis divinae, sed insuper, etsi non semper directe et aperte, esse contemptum vel neglectum personalis amicitiae inter Deum et hominem, et veram ac numquam satis aestimabilem Dei offensam, immo •ingratam, • reiectionem amoris Dei in Christo nobis oblati, cum Christus discipulos suos amicos vocaverit, non servos.

3. Necessarium est ergo ad peccatorum plenam remissionem et reparationem, quae dicitur, non solum ut per sinceram conversionem mentis amie quibus elucescant in universo mundo sanctitas et bonitati Eius illata expietur, sed etiam ut omnia bona tum personalia tum socialia tum ea, quae ad ipsum ordinem universalem pertinent, per peccatum imminuta vel destructa, plene redintegren'tur, vel per voluntariam reparationem quae non erit sine poena, vel per tolerantiam poenarum ab ipsa iusta et sanctissima Dei sapientia statutarum, e quibus elucescant in universo mundo sanctitas et splendor gloriae Dei. Ab existentia autem et gravitate poenarum dignoscuntur peccati insipientia et malitia, eiusque malae sequelae.

Poenas vero luendas vel Reliquias peccatorum purificandas manere posse et revera frequenter manere etiam postquam culpa iam remissa est, doctrina de purgatorio luculenter ostendit: in hoc enim animae defunctarum, quae „vere päenitentes in Dei caritate decesserint, antequam dignis paenitentiae fructibus de commissis satisfecerint et omissis”, post mortem poenis purgatoriis purificantur. Ipsae quoque liturgicae preces idem satis indicant, quibus ab antiquissimis temporibus communitas Christiana ad sacram synaxim admissa

5