Bél Mátyás: Sopron vármegye leírása I.; C sorozat 2. kötet - Sopron Város Történeti Forrásai (Sopron, 2001)
DÉRI BALÁZS: A szövegkiadás és fordítás elvei
rarius. Si incrcscat, non prata modo, verum etiam agros, offundit; at post decrescens reddit terras graminibus et sementi, perquam idoneas. Alioquin, cannarum arundinumque, multa m margine silua est, quae vario auium genen dat hospitium. Arena, npis solidioribus, colorem refert, ex rubeo, argenteum, quem ad perspergendam rem scnptoriam, adhiberi vidimus. Exitu aperto caret, sed quas cohibere vndas nequit, per lacunosos meatus, locis primo palustribus, occultissime insinuat, deinde palam in Rabc^am amnem effundit. Palustres locos vocamus, campum illum nguum, lacui confinem, qui Hungaris Hansdg dicitur, Wasen, Germanis, vtrisque a cespite, quo vestitus est, viuo et viridi. Toto enim terrae tractu, quo ad duo rnilliaria in longum latumque extenditur, nil nisi cespitem gignit, scirpo passim, et densissima arundine, alnetoque, siluae instar, in medio, planitiem illam, interstinguentibus. Subtus aquae, quas lacus suffudit, stagnant; adfluentibus ex Raba aliis. His itaque, cespes, spongiae instar bibulus, supernatat. Insulas crederes, Cyaneas, nisi natando vagari eas POMPONIVS r ) dixisset. nostra eriim hac regione, eodem loco, quem tenet, perpetuo suspensa est. Nam, pendere huiatem humum, et adtolli, aquis crescentibus, adcolae ideo putant, quia ea, quae in medio sunt, alneta, [p. 8] conspici nequeant, vbi se fluctus impleuit; sed quamprimum recessit, depresso veluti cespite et arundineto, iterum se alnetum ostendit. Multum gramen tota planitie gignitur, sed quod foeno aptius est, quam pabulo, pecus enim aditu prohibet. Nam praeter humidum solum, quod vestigium subinde fallit, lacunae iter praepediunt, in quas, si delatum fuerit, pecus, velut gurgite haustum, trahit magis adiuuantes, quam sequitur. Incautis nullum iter magis perniciabile, quos decepit, tenet irretitos ita, vt difficulter emergant. Profecto nos ipsi, Anno MDCCXVIII. hac forte, Septembri mense, iter, antelucanis horis, facientes, rhedarii errore, praesentissimum adieramus periculum. Via eum seduxerat, qua rustici foenum extrahebant; quam cum incautus prosequitur, eo ventum est, vt neque porro progredi, neque iter flectere, sine vltimo discrimine, licuerit. Currus enim suspenso solo, non tam videbatur trahi, quam incerto situ fluctuare, cespite subtus caua, et voraginibus subruta. Accedebat, permixtus densiori nebulae, fumus, quem succensa, vtroque viae latere, arundineta, eructabant; quibus rebus non prospectus modo oculorum adimebatur, nobis iuxta et iumentis, sed metus etiam aderat, ne, aut flammis fumoque enecemur, aut lacunae alicui illapsi, penitus haereamus. Ita erant res, cum oriente sole, lenis Zephyrus, nebulas fumumque subito discussit. Atque tunc demum, et quam periculoso loco, versaremur, vidimus, et qua eluctandum sit, statuere potuimus. Foenum itaque, non euehitur curru, sed meds, sigillatim in solidam humum extractis, idque non nisi propius ad marginem, et soli '•) POMPONIVS MELA Lib. II. cap. VII. conf. Plinius Lib. IV. c. XIII.
