Fejér György: Authentia et vis probandi diplomatum. In codicis diplomatici coronidem (Budae, 1838) - 20.632
39 man nimmt, wen» diese nicht zureicht 3). nock auf andere Merkmale , Abbreuiaturen, Interpun- ctionen, Linien u. s. w. Rücksicht. Aber die Musterung der einzelnen Buchstaben, sammt den letztgenannten Eigenschaften, ist für sich allein eine völlig unsichbare Methode das Zeitalter einer Schrift zu finden.“ Schönemann System der all- gem. Diplomatik. Th. II. §. 77. Codicum rescriptorum vix vllus apud nos in Diplomatibus fuerat vsus. §. 37. Idem tenendum de Orthographia, quae saeculo intermedio fuit poene nulla, vt recta, no- straeque similis foret diplomatum authentiae prae- iudiciosa. Interpunctionum, atque abbreuiaturarum difformitas, aliis quoque proprietatibus deficientibus, potest illam duntaxat suspectam reddere. Idem obtinet cum terminorum numeralium consignatione: quae iam siglis Romanis iam literis expressa fuit, nonnunquam in contextu etiam cifris arabicis. Cf. v. Schmidt Phiseldeck. An- leit. p. 23. §. 38. Chrismon et inuocatio, seu adsit, seu desit, cum vsus fuerit arbitrarii, authentiam Diplomatum afficere nequit. Saeculo, quo viguit, si desit, nonnisi in aliarum formalitatum quoque defectu , fit praeiudiciosa. Nec e nominum propriorum et genericorum, item titulorum, vsu vel non vsu solo quidquam contra Diplomatum authentiam arguendum, praeterquam si certe constet illa saeculo quodam viguisse, vel non viguisse immutabiliter: illa enim per se variarunt, saepe vero arbitrarie sunt adoptata, pluribusque fuerant communia: „Bey den Geschlechtsnamen, mögen sie dem Aufsteller oder andern in den Urkun** den erwähnten Personen beygelegt werden, ist »