Folia Theologica 19. (2008)
Szuromi Szabolcs Anzelm: Outlines of the medieval concordatary Law between 1122 and 1418
314 SZUROMI, Szabolcs Anzelm entire field of the diplomatic relations, but regulate in general the independent status of the Church. Moreover they also defend the territorial independence of the Papal State. Later, in the 15th century we can find a particular type of concordat, which was erected not by the Roman Pontiff himself, but the general council, as the other subject of the supreme authority of the Church (always together with her head and never without this head). This general council was the Council of Konstanz (1414-1418),37 which made four concordats with four countries: Spanish Kingdom, French Kingdom, German-Roman Empire and England.38 These countries declared the recognition of the Pope, the enforcement of the Catholic doctrine and discipline in their own territory, moreover the guarantee of the free activity of the Church. 37 COD 403-451; cf. De Vooght, P., Les pouvoirs du concile et l'autorité du Pape au concile de Constance, Paris 1955. Franzen, A., Das Konstanzer Konzil Probleme, Aufgaben und Stand der Konzilsforschung, in Concilium 1 (1965) 555- 574. Engels, O., Der Reichsgedanke auf dem Konstanzer Konzil, in Historisches Jahrbuch 86 (1966) 80-106. BäUMER, R., Die Bedeutung des Konstanzer Konzils für die Geschichte der Kirche, in Annuarium historiae conciliorum 4 (1972) 26-45. 38 (...) Statuimus ut deinceps numerus Cardinalium sanctae Romanae ecclesiae adeo sit moderatus quod nec sit gravis ecclesiae, nec superflua numerositate vilescat, qui de omnibus partibus christianitatis proportionaliter quantum fieri poterit assumantur, ut notitia causarum et negotiorum in Ecclesia emergentium facilius haberi possit, et aequalitas regionum in honoribus ecclesiasticis observetur, sic tamen quod numerum viginti quatuor non excedant; sint autem viri in scientia, moribus, et rerum experientia excellentes, doctores in theologia aut in jure canonico vel civili, praeter admodum paucos qui de stirpe regia vel ducali, aut magni principis oriundi existant, in quibus competens litteratura sufficiat; non fratres aut nepotes ex fratre vel sorore alicuius cardinalis viventis, nec de uno ordine mendicantium ultra unum, nec corpore vitiati, nec alicuius criminis aut infamiae nota respersi, nec fiat eorum electio per auricularia vota solummodo, sed etiam cum consilio cardinalium collegialiter, sicut in promotionibus episcoporum fieri consuevit, qui modus etiam observetur quando aliquis ex cardinalibus in episcopum assumetur. Nisi dominus noster pro utilitate ecclesiae et de consilio maioris partis cardinalium aliter usque ad duos pro semel dumtaxat duxerit prividendum. (...) Mercati, A. (ed.), Racolta di concordati, I. 145. Cf. Hübler, B., Die Constanzer Reformation und die Concordate von 1418, Leipzig 1867. GONI Gaztambide, J., Los espanoles en el Concilio de Constanza. Notas biográficas, in Hispania sacra 15 (1962) 253-385; 18 (1965) 103-158, 265- 332. Brandmüller, W., Das Konzil von Konstanz 1414-1418 (Konziliengeschichte), II. Paderborn-München-Wien-Zürich 1997. 371-414.