Folia Theologica et Canonica 1. 23/15 (2012)

IUS CANONICUM - José Miguel Viejo-Ximénez, La Summa Quoniamin Omnibus de Paucapalea: una contribución a la Historia del Derecho Romano - Canónico en la Edad Media

156 JOSE MIGUEL VIEJO-XIMENEZ El comentario a D. 1 c. 11 ofrece otro ejemplo del método de trabajo de P: Fuentes [Magistrati uero, quod maiores sunt re­liquis officiis.] E"m 9,426 [(...) publicum et priuatum. Publicum ius est quod ad statum rei Romanae spec­tat. priuatum quod ad singulorum utilita­tem (...)]“*• ul'2 [Vis publica est, si quis ciuem ante po­pulum uel iudicem uel regem appellantem necauerit aut torserit siue uerberauerit uel uinxerit.]£"" 5 26 SQO : Clm 18467, fol. 71 va Ius publicum est i.1 constat in sacris re­bus et sa(cerdotibus) et ma(gistratibus). Magistratus dicuntur quia maiores sunt re­liquis officiis. Aliter: ius aliud publicum, aliud priuatum. Ius publicum est quod ad statum, i.2 dignitatem rei romane principa­liter spectat priuatum quod ad singulorum utilitatem pertinet. Iure publico tenetur, si quis ciuem ante populum' iudicem uel re­gem appellantem necauerit aut terruerit siue uerberauerit aut uinxerit. 1 i.] i. e. Schulte ! i.] i. e. Schulte 3 populum] publicum Schulte D.l c.ll transcribe la definíción de derecho publico de Ulpiano, en la version de las Etimologias de Isidoro de Sevilla (Etim. 5.8.1). Por su parte, la SQO pro­pone primera dos glosas aclaratorias: «i. constat» y «rebus». Por el momento, no es posible decidir si ambas estaban en el ejemplar del DG que empleó P, o si, por el contrario, pasaron de la SQO a los interlineados dei capitulo en los codi­ces antiguos de la obra. Elay, sin embargo, tres indicios que avalan la originali- dad de P: (i) ninguno de los ejemplares dei DG consultados glosan «est» con «constat», que pudo inspirarse en Dig. 1.1.1.2 (Ulpiano): «Publicum ius in sa­cris, in sacerdotibus, in magistratibus constitit (consistit)»22; (ii) la glosa «rebus» a la palabra «sacris» sólo aparece en un manuscrito, mientras que otro ejemplar 22 Las siglas de los codices dei DG se toman de Weigand, R., Die Glossen, 25, xxi-xxiv. Es espe- cialmente significativa la ausencia de glosas interlineales en Aa (fol. 9v), Bc (fol. 17va), P (fol. 3vb). Tampoco hay glosas interlineales en Cd (fol. óva), Ka (fol. 9va), Mc (fol. 2rb), Me (fol. 32vb), Pk (fol. lOrb). Sobre la posición de los manuscrites Aa Bc Fd P Sg en la historia redae- cional del DG cf. Larrainzar, C., El Decreto de Graciano del códice Fd [= Firenze, Biblioteca Nazionale Centrale, Conventi Soppresi A.1.402], In memoriam Rudolf Weigand, in Ius Ecclesi­ae 10 (1998) 421—489. Larrainzar, C., El borrador de la «Concordia» de Graciano: Sankt Gallen, Stiftsbibliothek MS 763 [= Sg], in Ius Ecclesiae 11 (1999) 593-666. Larrainzar, C., La edición critica del Decreto de Graciano, in Annaeus 3 (2006) 17—43 (= L 'edizione critica dei Decreto di Graziano, in Folia Canonica 9 [2006] 69-92. El autor ha desaconsejado el uso de la version pubicada en en Bulletin of Medieval Canon Law 27 [2006] 71-104). Vœjo-Ximénez, J. M„ La composizione dei Decreto di Graziano, in SzuROMl, Sz. A. (ed.), Medieval Canon Law Col­lections and European lus Commune, Budapest 2006. 97-169; y Viejo-Ximénez, J. M., «Costu- ras» y «descosidos» en la version divulgada dei Decreto de Graciano, in lus Eccleciae 21 (2009) 133-154.

Next

/
Oldalképek
Tartalom