Circulares litterae dioecesanae anno 1885 ad clerum archi-dioecesis strigoniensis a Joanne Cardinale Simor principe primate regni Hungariae et archi-episcopo dimissae
II.
7 e contrario Pastores animarum, hoc nomine digni probe scientes nullibi se gloriam Dei et animarum salutem efficacius promovere posse, quam in dispensatione Sacramenti Poenitentiae, in illo quam fieri potest, optime et sanctissime administrando, indefessos se exhibent, seque libentissime impendunt, imo superimpendunt, pro peccatoribus derelinquentibus legem Dei et sub servitute peccati gementibus. Quapropter misericordia moti accurrunt, suntque confessionum audiendarum avidissimi, et si ne- cesse sit, cadunt super collum peccatorum nec quiescunt, donec illos non permoveant ad accedendum cum fiducia ad thronum gratiae et misericordiae. Profecto, si omnes confessarii tremendum illud munus digne Deo, et sacerdotali zelo dispensarent, fere omnes Christi fideles ad aeternae salutis portum indubitanter feliciter pervenirent. Divinum praeceptum recipiendi Sacramentum Poenitentiae per se omnes obligat lethalis culpae reos, qui sunt in mortis articulo, aut in morali moriendi periculo constituti puta, si lethali morbo laborent, aut propter aliquod crimen capite damnati sint, aut periculosum eant ad praelium, vel difficilem aggrediantur navigationem, etc. Per accidens vero divinum hoc praeceptum eos etiam urget adultos, qui mortali peccato sordidi, aliud Sacramentum, ac praesertim Eucharistiam sunt suscepturi, juxta illud Apostoli: „Probet autem se ipsum homo, et sic de pane illo edat, et de calice bibat.“‘) Ecclesiasticum hac super re praeceptum sub gravi culpae reatu adultos omnes obligat, ut semel in anno confiteantur peccata sua; cui quidem praecepto, quamvis satisfiat, quocunque anni die Sacramentum hoc suscipiatur; jamdiu tamen, ut superius attactum est, mos ille salutaris invaluit, ut tempore, quod Paschale audit, et in variis Dioecesibus varium est, a fidelibus recipiatur, cum nimirum e pari praecepto ad Eucharisticam mensam sunt accessuri „Si quis dixerit (definivit S. Triden- tina Synodus) confessionem omnium peccatorum, qualem Ecclesia servat, esse impossibilem, et traditionem humanam a piis abolendam; aut ad eam non teneri omnes et singulos utriusque sexus Christi fideles juxta magni concilii Lateranensis constitutionem semel in anno, et ob id suadendum esse Christi fidelibus, ut non confiteantur tempore quadragesimae: anathema sit.“2) In sensu huius Canonis, et ad exigentiam constitutionis, ad quam illic provocatio fit Lateranensis Concilii IV., statuti item Synodi Strigoniensis de a. 1859. dubitari nequit, quin teneantur omnes curam animarum gerentes Sacerdotes quadragesimali praesertim tempore sedulo edocere populum, super obligatione adultis omnibus fidelibus sub gravi incumbente, peccata sua confitendi et sumendi sacram Communionem tempore Paschali. Nec solum sufficit obligationem hanc inculcare fidelibus, sed instruendi ii etiam sunt, quomodo obligationi respondendum sit, seu quomodo confessio saeramentalis peragenda sit, ne remedium prae- stantissimum Poenitentiae Sacramenti, quod in animarum salutem misericordiarum Pater contulit Deus, vergat in earum exitium, seu ut S. Ambrosius loquitur: „remedium nostrum fiat diabolo triumphus. “3) Quod culpa tam suscipientium, quam ministrorum accidere potest. Confessionem peccatorum, atque animi illam manifestationem, sive patefactionem, quae Sacerdoti fit, nisi divina tradidisset sapientia, nunquam humana excogitare ratio tam salubrem ad morum disciplinam integritatemque tuendam, hominum que pronam ad vitia naturam continendam potuisset. Cui enim mortalium >) I. Cor. ii. 18. — a) Sess. XIV. de poenit. can. 8. — s) De Poenit. 1. i. c. 17.
