Circulares litterae dioecesanae anno 1874 ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Cardinale Simor
III.
12 mas Epistolas, quarum 592 edidit Migne. ‘) Post mortem claruit miraculis, quae recensentur in Codice Anonymi sed coaevi scriptoris, quem post alios vulgavit etiam praedictus Migne. Idem de cetero testantur Martyrologia Monasticum, Gallicanum, Cisterciense, porro coaevus Godfridus, consonant: Robertus Abbas Montensis 2), Vincentius Bellovacensis 3) et Chron. Antifiodorense et Normaniae per Duchesne vulgatum, ac tandem Vernerus Vest- phalus 4) et Chronicon Magnum Belgicum. Nemo igitur mirabitur promanavisse subnexum Decretum, Confirmationis Cultus ab immemorabili tempore praestiti servo Dei Eugenio Papae III. Sancto ac beato nuncupato. „Romana seu Ordinis Cisterciensium Confirmationis Cultus ab immemorabili tempore praestiti servo Dei Eugenio Papae III. Sancto ac beato nuncupato. Eugenius hujus nominis III. Bernardus antea dictus, e gentePaganellia in Pisana Ditione ortum habuit. Post exactam adolescentium Clericali militiae nomen dedit, dein Sacerdotio initiatus ob egregias animi dotes, inter Canonicos Metropolitanae Ecclesiae Pisanae cooptari promeruit. Interim Deo fervidius serviendi flagrans desiderio terrena despicere et coelestia solum inquirere statuit. Cum autem Pisas venisset Sanctus Bernardus anno MCXXXIV praeclarissimi viri hujus exemplis excitatus Cisterciensis familiae alumnus fleri ab eodem postulavit. Voti compos factus in Claravallensi Coenobio monasticum induit habitum. Regulari observantia et virtutum nitore Sancto Magistro suo acceptus primum Monasterio Farfensi ab eo praefectus, deinde Abbas Coenobii Sanctorum Vincentii et Ana- stasii extra Urbem ad Aquas Salvias ab Innocentio II, Summo Pontifice selectus est. In obeundis Ministerii sibi crediti muneribus adeo sanctimoniae et prudentiae fama omnibus innotuerat, ut Cardinales post obitum Lucii II. Summi Pontificis in Comitiis pro eligendo Pontifice collecti digniorem ad tantam dignitatem evehendum Abbate Bernardo invenerint neminem. Quare cunctis suffragiis Pontifex Maximus electus Engenii III. nomen sibi imposuit. Difficillimis temporibus Pontificatum iniit, audacissimi enim perduelles Romanae Ecclesiae Principatum funditus evertere contendebant, ideoque semel atque iterum ab Urbe discedere coactus, in eamdem, turbarum satoribus propulsis, summo honore et bonorum omnium gratulatione regressus est. Interim, dum populi perturbationes fervebant, Viterbii commorans Legatos Angliáé, Scotiae, Germaniae, Hispaniae et Galliae excepit, qui illuc advenerant, ut novo Pastorum Principi obedientiam ac obsequium praestarent. Itemque nonnulli Armenorum Episcopi adfuere, Metropolitani ac gentis suae nomine observantiam ac submissionem profitentes, ejusque sententiam de pluribus Orientalis Ecclesiae necessitatibus exquirentes. In Galliam profectus Rhemis ac Treviris Concilia habuit, in quibus Eonis et Gilberti Porretani errores proscripsit, pluraque Decreta ad Cleri disciplinam reparandam, et Ecclesiasticam libertatem tuendam sancivit. Sueciae et Norvégiáé populos per Cardinalem Nicolaum Breakspeare Legatum Apostolicum fidei Catholicae observantiores fecit ac inter eos novas Episcopales ac Metropolitanas Sedes instituit. Ex Gallia discedens una cum Sancto Bernardo utrumque Coenobium, Claravallense scilicet et Cisterciense, invisit ac Monachis olim confratribus suis sanctae conversationis praeclara reliquit exempla. In Italiam revertens a Sancto Bernardo monita salutis exquisivit, quibus et recte Ecclesiam 1 1) Patr. tom. 180— 2) in appendice. — 3) in speculo. — 4) in fasc. temp.
