Circulares litterae dioecesanae anno 1873 ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Cardinale Simor
IV.
30 ditatione et sacris precibus consistit, non posse fructuose tremendum altaris sacrificium offerri, is non indiget, ut sibi multis sive suadeatur, sive demonstretur argumentis necessitas gratiarum actionis post peractum Missae Sacrificium. Qui proinde munus sanctitatis plenum ad aram digne obire contendebat, nihil habebit antiquius, quam ut illud pro ea, qua in admirabile mysterium conflagrat, fide, veneratione ac pietate digne etiam compleat. Itaque completo missae sacrificio colliget semetipsum. Deo pro tam ingenti, cuius particeps redditus est, beneficio grates persolvet, acceptum ignem in sinu suo fovebit, orationi instabit, quo Sacrificii virtus se in anima diffundat, hancque ad pientissima proposita concipienda alacrem reddat. De gratiarum actione post sacram communionem sive in sacrificio sive in Sacramento sumptam sic prolocutus est S. Joannes Chrys. *) ,,Audiamus, inquit, et sacerdotes et subditi: ante gratiarum actionem resilire, domumque redire non mediocrem contemptum habet . . . Vultis, dicam cuiusnam opus perficiant illi, qui, coena absoluta, gratiarum actionis hymnos non offerunt? Durum fortasse videbitur, quod sum dicturus, sed necesse est tamen, ut ob plerorumque negligentiam dicatur. Quando ultimae coenae communicavit Judas, nocte illa postrema, coeteris omnibus recumbentibus, ipse se proripiens excessit; illum imitantur et isti, qui ante gratiarum actionem discedunt. Haec igitur mente versemus, haec apud nos cogitemus, et huic propositam sceleri damnationem reformidemus. Ipse suam tibi carnem largitur; at tu ne verbis quidem eum remuneraris, neque pro iis, quae accepisti, gratias agis. Atqui dum corporeo vesceris cibo, post mensam ad orationem te convertis; dum vero spiritualis, et omnem creaturam tam visibilem, quam invisibilem superantis, fis particeps, tametsi homo sis et vilis naturae, non expectas, ut gratias agas verbis et factis? Quid est aliud, quam extremo supplicio sese obnoxium reddere“? Et iterum2): „Haec igitur nos considerantes, Deo semper gratias agamus. Est enim prorsus absurdum, nos opere quidem ipso beneficiis eius quotidie perfluentes, gratias ei nec sermone persolvere, et hoc cum nobis rursus prosit ipsa confessio. Siquidem gratiarum actio illi quidem nihil omnino addit, nos autem magis illi familiares facit. Si enim nos, hominum beneficia recordantes, vehementius eorum amore succendimur; multo magis beneficiorum Dei in nos memores, studiosiores erimus ad ipsius mandata servanda. Iccirco Apostolus dixit: Et grati estote. Optima quippe beneficiorum custos est ipsa memoria beneficiorum, et perpetua gratiarum actio, propterea et reverenda ac salutaria illa mysteria, quae in omni certe Ecclesiae congregatione celebramus, Eucharistia, idest gratiarum actio nuncupantur. Sunt enim beneficiorum recordatio plurimorum, caputque ipsum divinae erga nos charitatis ostendunt, nosque faciunt debitas Deo gratias semper exsolvere. Agamus igitur ei juges gratias, atque istud et verba et facta nostra praecedat ac dirigat.“ „Sacrificium missae quidem, dicit S. Alphonsus a Ligorio 3), sufficit ad placandum Deum pro omnibus totius mundi peccatis; sed quomodo placabit per injurias, quibus eum afficiunt Sacerdotes eo ipso tempore, quo illud offerunt ? Hi namque, dum tam exigua cum reverentia celebrant, quantum ex parte ipsorum est, non honorant, sed inhonorant Deum: ipsi offendunt tunc tamquam convitiatores ipsius divinae victimae, quam offerunt. Reus igitur haereticus, qui realem Jesu Christi in Missa praesentiam non credit, sed magis 1 1) Homil. de Baptism. Christ. — 2) Homil. 25. in Matth. — 3) in Opusc. Sacerdos-------ad Missae Sacriflc. ad. d uctus et reductus.
