Circulares litterae dioecesanae anno 1873 ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Cardinale Simor
IV.
13 sacrificium abjicere non exhorruerunt, vel a propriis suis aequioribus asseclis erroris revincantur. Sane omnis suspicionis expers, doctus inter acatholicos vir Joannes Ernestus Grabbe, operum S. Irenaei E. M. editor,et veritatis in operibus SS. Patrum, quantum praejudicatae et a teneris unguiculis haustae opiniones admiserunt, interpres fidelis, ad locum modo nominati S. Episcopi ac Martyris '), de sacrificio Missae a Malachia praenunciato, et a Christo sub speciebus panis et vini instituto, hanc contra novatores protulit et adnotavit persuasionem: „Certum est, inquit, S. Irenaeum aliosque Patres, quorum scripta habemus, tam eos, qui viderunt Apostolos, quam eos, qui immediate ipsis successerunt, spectasse Eucharistiam velut sacrificium novae legis, et obtulisse Deo Patri super altare panem et vinum ad recognoscendum eius inter nos dominatum. Ceterum haec doctrina non est doctrina unius Ecclesiae vel peculiaris doctoris, sed erat doctrina et praxis Ecclesiae universalis; Ecclesia enim acceperat ab Apostolis, Apostoli a Christo. Est id, quod S. Irenaeus nos docet, quod S. Ignatius, et S. Justinus nos docuerunt ante ipsum, quod Tertullianus et S. Cyprianus nos docuerunt post. Est id, quod clare continetur iu epistola S. Clementis ad Corinthios: testimonium, quod magni ponderis esse debet, quoniam auctor huius epistolae est ille, de quo S. Paulus dixit, nomen suum scriptum esse in libro vitae, et quoniam epistola sua exarata est duos vel tres annos post mortem SS. Petri et Pauli, et viginti annos ante mortem S. Joannis, ita ut dubitari non possit, quin ea non sit doctrina Apostolorum, et oporteat eam tenere, licet non haberetur aliquod testimonium Scripturae ad eam confirmandam. Nam S. Paulus in 2-a ad Thessalonicenses ipsis praecepit conservare traditiones, quas sive viva voce accepissent, sive per epistolas; sed non desunt Scripturae testimonia ad probandum sacrificium Eucharistiae. Utinam, quoniam plures doctores protestantes cognoverunt circa hoc punctum veram doctrinam Ecclesiae apostoli- cae et errorem Lutheri et Calvini, omnes convenire possent ad resolutionem reddendi majestati divinae hunc supremum honorem, qui ei debetur, et ad hoc restituerent usum sacrarum liturgiarum, quas male rejecerunt, et in quibus modus patet, quo Deo efierri debet hoc sanctum sacrificium.“ Evidentius adhuc declarat veritatem et majestatem sacri nostri Altaris sacrificii, rarum moderationis et studii serii exemplar Leibnitzius, qui in opere „Systema theologiae“ his verbis sciibit: „Res oblata, sive victima aut hostia est ipse Christus, cujus caro et sanguis sub specie symbolorum utique immolationis atque libamenti officium subit. Nec video, quid hic desit ad veram sacrificii rationem; quidni enim id, quod sub symbolis praesens est Deo offerri possit, cum quod sub his in Eucharistia continetur, sit omnium rerum pretiosissimum, Deoque offerri dignissimum. Itaque hoc pulcherrimo invento divina benignitas egestatem nostram juvit, ut offerre possimus aliquod munus, quod Deus aspernari non possit; et cum ipse infinitus sit, quidquid autem alias a nobis proficisci potest, ad fi ni tam ejus perfectionem nullam proportionem habeat, nullum libamentum placando Leo par inveniri potuit, quam quod infinitae et ipsum perfectionis esset; mirabili enim ratione fit, ut Christus in hoc sacramento, quoties consecratio fit, se nobis semper redonans, semper denuo offerri Deo possit, eoque modo perpetuam efficaciam suae primae oblationis, quae in cruce facta est, repraesentet atque obsignet. Neque enim Deo gratius quidquam, et cujus suavior odor sit, a nobis, si mundo corde ad hanc aram accedamus, im- 1 1) In libr. IV. c. 17.
