Circulares litterae dioecesanae anno 1871. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor

XXIII.

153

ribus Romanis Pontificibus illibatam permanere, quamobrem etiam dicit, ipsa nempe Sedes Petri est petra, quam non vincunt superbae inferorum portae, nullum debilius motívum adhibere potuisset, quam hoc successionis motivum. Cui quantum ponderis tribuerit S. Pater inde patet, quod ad illud etiam scribens adversus Manichaeos provocet *) dicens: ,,Tenet me in Ecclesiae gremio ab ipsa Sede Petri Apostoli, cui pascendas oves suas post resurrectionem Dominus commendavit, usque ad praesentem Episcopatum successio Sacerdotum.“ S. Augustinus, prout e historia novimus, cum Pelagianis per duo decennia decertandum habuit. A. 416 Pelagius et Coelestius damnati fuerunt tam in Carthaginensi, quam in Milevitana Synodo, cui interfuit etiam S. Augustinus. Patres utriusque Synodi acta cum litteris transmiserunt ad Innocentium I. Papam. In epistola Synodica Carthaginensium2) haec leguntur: „Hoc itaque gestum Sanctae fraternitati tuae intimandum duximus, ut statutis nostrae mediocritatis etiam Apostolicae Sedis adhibeatur auctoritas, pro tuenda salute multorum, et quorumdam perversitate etiam corrigenda.“ Milevitani autem alia inter scribunt:3) „Quia te Dominus gratiae suae praecipuo munere in Sede Apostolica collocavit--------mag

nis periculis infirmorum membrorum Christi pastoralem diligendam, quaesumus, adhibere digneris. Arbitramur... Auctoritati Sanctitatis tuae---------facilius eos, qui tam perversa et perniciosa sentiunt, esse cessuros.“ S. Augustinus eodem anno 416. post memorata bina concilia, sed ante decretum Innocentii I., quo damnata est haeresis Pelagii et Coelestii, scripsit ad Hilarium Episcopum4), edocens eum de exorta haeresi, et de illis duobus Africanis conciliis: „Nova, inquit, quaedam haeresis, inimica gratiae Christi contra Ecclesiam Christi conatur exurgere; sed nondum evidenter ab Ecclesia separata est... Jam enim cum ista scriberem, cognoveramus in Ecclesia Carthaginensi adversus eos episcopalis Concilii conditum fuisse decretum, per epistolam Sancto et venerabili Papae Innocentio dirigendum; et nos de concilio Numidiae ad eamdem Apostolicam Sedem jam similiter scripseramus.“ Innocentius I. tam Carthaginensibus, quam Milevitanis patribus anno mox sequenti rescripsit, et haeresim Pelagianam damnavit. Quod postquam factum fuisset, S, Augustinus habito ad populum sermone5) edixit: „Fratres mei, compatimini mecum. Ubi tales (Pe- lagiana haeresi infectos) inveneritis, occultare nolite; non sit in vobis perversa misericordia. --------Redarguite contradicentes, et resistentes ad nos perducite. Jam enim de hac

c

ausa duo concilia missa suutad Sedem Apostolicam: Inde etiam rescripta venerunt; causa finita est, utinam aliquando finiatur error.“ Utriusque Synodi Patres, ac inter illos S. Augustinus, qui fuit anima Synodi Milevitanae, facto, atque suis synodicis epistolis ad Innocentium I. directis expresse fatentur, sententia in synodis lata causam haeresis Pelagianae non finiri, sed ad hoc majorem, cuius irrefragabilis sit sententia, requiri, ideo dicunt: „Statutis nostrae mediocritatis Apostolicae Sedis adhibeatur auctoritas, cui errantes facilius cessuros arbitrantur.“ Papa Innocentius I. in suo ad Carthaginenses rescripto non dubitat pronunciare, quod definitivam in fidei quaestionibus sententiam ferre, ad Sedem Apostolicam pertineat, ut „tota pronunciatio huius Sedis auctoritate firmetur, indeque sumant coeterae, quid tenere debeant.“6) Sed nisi definitiones Sedis Romanae in causis fidei infallibiles essent, vim obligatoriam habere ne- 1

1) Cont. Epist. fund. C. 4. — 2) epist. 175. inter epist. S. August. — 3) epist. 176 ibidem. — 4) ep. 178. — 5) 131. — 6) Vide Innocentii I. rescriptum apud Constant, coi. 889.

2