Circulares litterae dioecesanae anno 1869. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor
Nr. XIV.
73 ebrietas eum, qui bibit, mentis suae impotentem facit; ita et fornicatio et voluptas pervertit sensum, animumque debilitat, et de rationabili homine brutum animal efficit“. Non tantum autem mentem excoecat libido, sed cor insuper in mille partes distrahit. „Vere saevus criminum stimulus libido est, qui nunquam quietum manere patitur affectum, nocte fervet, die anhelat, de somno excitat, a negotio abducit, a ratione revocat, aufert consilium“ verba sunt S. Ambrosii.1) Iccirco nos Ecclesia orare praecipit: „a spiritu fornicationis libera nos Domine!“ Hinc in coeno hujus vitii se volutans ad propriam, sed et aliorum salutem operandam evadit plane ineptus. Eo pervenit iniquitas temporum, ut os peccatorum et Religionis hostium super Ecclesiae et sanctuarii ministros apertum sit. Eos persequuntur lingua dolosa, circumdant sermonibus odii, et ubi in aliquam vel minimam culpam agnoverint incidisse, eos traducunt tamquam gravissimi sceleris reos. Hujus furfuris homines vix suspicari possunt aliquem Sacerdotem non bonum sui specimen praeseferre; illico clamant, atque arbitrantur posse se jure merito in ipsum ecclesiasticum statum insurgere, illumque probro habere. Ex hominis contemptu facilis est via ad contemptum doctrinae, et quemadmodum vitae genus longe distat ab aequo et justo, ita ejus doctrina creditur a vero aberrare. Quaenam quaeso, loquuntur, vel saltem cogitant, a nobis exigenda est ratio sponsionum illarum, quas inscii et ignorantes in baptismo nuncupavimus, dum hi contemnere ea sacra ligamina non reformidant, quibus volentes, et consentientes scso ultro obstrinxere? Numquid nobis tantum laicis scriptum est: „non qui inceperit, sed qui perseveraverit usque in finem, hic salvus erit.“ 2) Numquid ad illos non pertinet aliud: „Nemo mittens manum ad aratrum, et respiciens retro, aptus est regno Dei“. 3) Ergo — sic conclu. dunt — vel ipsi sunt infirmi in fide, vel fides, quam extollunt, aliquam patitur exceptionem. Hi sunt sermones, quos, teste S. Bernardino Senensi, vel ad invicem, vel saltem intra se conferunt complures laici. „Considerantes“, inquit Sanctus4) „cleri sceleratam vitam, ex hoc vacillantes, imo multoties deficientes in via non credunt, quod illa, quae de nostra fide scripta sunt, sint vera, sed scripta fuerint non Deo spirante, sed humana et deceptoria inventione; clavium virtutem non credunt, Ecclesiae Sacramenta despiciunt, animam esse non putant, vitia non evitant, virtutes non reputant, non horrent inferos, coelestia minime concupiscunt, sed transitoriis cordialiter inhaerentes hoc saeculum statuunt sibi paradisum“. Nemo vestrum se seducat inanibus illis verbis „sufficit mihi conscientia mea, non curo, quae loquantur homines.“ „Si dixeris“, inquit doctor maximus S. Hieronymus,5) sufficit mihi conscientia mea, non quae loquuntur homines, audi Apostolum scribentem, providentes bona non solum coram Deo, sed etiam coram hominibus.“ 6) Audite rursus Apostolum ita scribentem: *) „Ab omni specie mali abstinete vos“. Deus elegit nos ex omni carne, ut eamus et fructum afferamus; quid ergo, si abominabilem fecimus decorem nostrum, et pro uvis lambruscas, imo spinas germinavimus? Quid si iis quidam vestrum exstiterunt auctores mortis, quos ducere ad vitam debebant? Quid si quidam vestrum vineam Domini Sabaot conculcaverunt, dejecerunt, exterminaverunt? „Vae mundo a scandalis, sed etiam vae homini illi, per quem scandalum venit.“ 8) Mens male sibi conscia dicendi libertatem tollit, quo fit, ut incontinens Verbi divini praeco nequeat populo libere vera annunciare? X) De Cain et Abel. — 2) Matth. 24. 13. — 3) Lue* 9. 62. — 4) Serm. 19. — 5) Epist. 48. — 6) Kom. 12. 17. — 7) 1. These. 5. 22. — 8) Matth. 18. 17.
