Circulares litterae dioecesanae anno 1868. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor

Nr. I.

7

sum necessitatis non alibi, quam in Ecclesia audiantur, nempe, ut consuleretur puritati et famae sacerdotum, Poenitentiae Sacramenti ministrorum, et ut niliil esset in tam necessarii Sacramenti administratione sive confessariis sive confitentibus timendum, vel prout Barbosa se exprimit:1) „ut tolleretur occasio delinquendi.“ Semper in Ecclesia et non alibi peractas a poenitentibus, et exceptas a sacerdotibus fuisse confessiones testis est historia. S. Hieronymus scribit: 2) „Locus aptus poenitentiae et confessioni templum est et altare.“ In Ecclesia, et loco altari vicino peractas fuisse antiquitus confessiones, non tantum e praecitato S. Hieronymi textu, sed e synodalibus quoque constitutionibus v. g. Parisieusibus de a. 829. et Confessionis formulis liquet Egberti Ebora- censis Episcopi, et Ecclesiae Turonensis S. Gratiani; prior sic incipit „Confiteor coram Deo Omnipotente, Creatore Coeli et terrae, et coram hoc Altario sancto,“ posterior autem sic „Confiteor tibi Domine Pater Coeli et terrae coram hoc sancto Altari tuo, et istius loci Reliquiis, et coram hoc sacerdote tuo.“3) Denique ut alia praeteream 1 S. Petrus Damianus4) testatur, imperatricis Agnetis confessionem se excepisse ante Sacrum Altare. Quod Rituale de confessionibus in Ecclesia et non alibi audiendis praescribit, S. Congregatio quoque Episcoporum et Regül, semper ursit, quae in Nea- polit. 29-a Martii 1592. laudavit constitutionem Ordinarii, ope cujus Regularibus prohibebatur in suis cellis confessiones poenitentium excipere. Ex sola causa rationabili licet confessiones audire alibi, quam in Ecclesia, in privatis nempe aedibus. Hanc vero rationabilem causam haud aliam esse, quam infirmitatem sive invaletudinem poenitentis, Synodorum tam Provincialium, quam Dioecesanarum statuta clamant. Sufficiat provocasse ad Mediolanensem Y-tam S. Caroli Borromaei, quae de Poenitentiae Sacramento agens, expresse confessariis praecipit „ni extra Ecclesiam Oratoriumve confessionem audiant, praeterquam aegrotantium.“ Solam aegritudinem poenitentium dixi rationabilem causam confessiones alibi, quam in Ecclesia excipiendi; qui enim privilegio perfrue- rentur confitendi extra Ecclesiam, quales sunt Cardinales, Nuncii, Regum ac Princi- pum oratores, apud nos non existunt. Quodsi necessitas urgeat Poenitentiae Sacramentum aegrotis in privatis domibus ministrandi, adhuc tamen e praescripto Ritualis curandum est sacerdoti, ut id, quantum fieri potest, decenti et patenti loco praestetur, imprimis si foeminae exaudiendae veniant, quam Ritualis praescriptionem a S. Congregatione Episc. et Regular, iteratis vicibus, nominatim in una Paduana et altera Neapolitana 1620. confirmatam ac inculcatam, sic commentatur Bamffaldus aJ ,,Si vero necessitas urgeat audiendi confessionem extra Ecclesiam, et in loco non sacro, vel privilegium hoc accedat, advertere debet confessarius, quando foemina sit, quae peccata confiteatur, quacunque dignitate decoretur, semper fores cubiculi apertas tenendas esse, ut facile a vicinioribus intueri possit confessarius, ne latendi locum habeat, sed in patenti loco sit.“ Ita statuerunt plurimae Synodi, quarum decreta videri possunt apud pium ac doctum Episcopum Vasionensem Franciscum Genettum.6)

Quali igitur quantove responsionis onere se gravant ii sacerdotes, qui sacra- mentales citra casum infirmitatis poenitentium semper in Ecclesia excipiendas confessioi) De Offic. et pot. paroch. p. 2. c. 19,—i) 2) Tom. 6. oper. Edit. II. Veronae, p. 193. — 3) Vide Martene Lib. 1.

de antiquis Eccl. ritibus. Cap. VI. — 4)Opusc,56.—5) In libro: Ad Rituale Romanum Commentaria Venetiis. 1731.—6) Theolog.

Moral, tom. 4. tract. 6.