Dugonics András: Argonauticorum sive de vellere avreo : Libri XXIV. / Andreae Dugonicii. - Posonii et Cassoviae : Apud Ionnem Michaelem landerer, typographum et bibliopolam, 1778 (L.sz. Cs.Gy.831)
420 ARG ON AU TI co RU M ret, perfuaferunt. - - Iam aegre anhelitura duco - - Quantum mihi de vita carnihces detraxerint, haec, quae cenfecutura eft, nox palam faciei. Non durabo ad auroram. Tota corporis compages laxa animi imperia 11011 fuftinet. Et en - - o Dii - - (leuatis ad aftra oculis animum agere videbatur) - - o Dii , inquam - - accipite haue animam - difpereo - - At ubi in auras vita recefferit , longaeuam Regi vitam ; felix , et fortunatura impérium; quodue fuminum eft, reuirefcentem fenedutem concedite. Huuc numina, ita exiftiino, ea adhuc gratia viuere, et valere permittunt, ut bonis faueat, at malis male faciat. Neque ille finet innocentiam meam opprimi, quia Deos colit, et reueretur îuftitiam. Tum Tibi, o Bromi ita immortales benefaciant, ut de ine, cum fàepe egeuti in delubro illo fuccurreras , meritus. Nunc iam Iubens vitam finio , et fpiritum, iam corporis huius inuitum incolam, exhalo. Haec poftrema cum captiuus protulit , ita audientium animos commouit, ut pauciffimi ex omnibus fuerint , qui lacrimis temperarent. Sed Broinio torrentis ritu oculorum imber deuolutus eft , et ne vehemens ille gemitus, quo nimium urgebatur, audiri a circumftantibus pofiit, auerfo a ceteris vultu , os linteo contegebat. Flebat iam et Eutelus de eo maxime follicitus, quod fe audore tormeutis fubiedus fuerit, quem tarnen innocentem effe nunc tandem fibi perfuaferat. Sed Aeaetae Regis animus, quo nemo magis angebatur, tau-
