Kalocsai Főegyházmegyei Körlevelek, 1904

Index

— 60 — religiosos viros, intemeratas Christi sponsas, fuga se, vei ab inimicorum gladiis, vei a perditorum hominum turpi violentia subducere. Romae autem Ecclesiam ipse Gregorius appellat: vetustam navim vehementerque confractam . . . undique enim fluctas intrant, et quotidiana ac valida tempestate quassatae putridae naufragium tabulae sonant.

1 At quem Deus suscitaverat nauta manu pollebat, et clavo tractando praepositus, non modo inter aestuantes procellas ad portum appellere, sed navim a futuris tempestatibus praestare tutam valuit. Ac mirum quidem quantum ipse perfecit spatio regiminis annorum vix supra tredecim. Exstitit enim christianae vitae instaurator universae, excitans pietatem fidelium, observantiam monachorum, cleri disciplinam, sacrorum antistitum pastoralem sollicitudinem. Prudentissimus páterfamilias Christi,'

2 Ecclesiae patrimonia custodivit, adauxit, egenti populo, christianae societati et singulis ecclesiis, pro sua cuique necessitate, large copioseque suppeditans. Vere Dei consul factns,

3 actuosae voluntatis fecunditatem ultra Urbis moenia porrexit, totamque in bonum consortii civilis impendit. Byzantinoruin imperatorum injustis postulationibus restitit fortiter; exarcharum et imperialium administrorum fregit audaciam, sordidamque avaritiam coercuit, publicus justitiae socialis adsertor. Langobardorum ferociam mitigavit, minimé veritus ad portás Urbis obviam ire Agilulfo, ut ipsum ab ea obsidione dimoveret, quod idem cum Attila Eeo Magnus pontifex egerat; nec a precibus blandisque suasionibus, aut ab agendo sagaciter ante destitit, quam formidatam eam gentem tandem aliquando pacatam vidit, aequiore reipublicae forma constituta, eandemque catholicae rtdei additam, opera in primis piae reginae Theodolindae, in Christo filiae suae. Quare Gregorius jure sibi vindicat nomen servatoris et liberatoris Italiae, hujus nempe terrae, quam ipse suaviter vocat suam.

1 Pastoralibus ejus, nunquam intermissis curis, in Italia, in Africa errorum reliquiae exstinguuntur, Ecclesiae res ordinantur in Galliis, Visigoti in Hispaniis inchoatae conversionis incrementa suscipiunt, Britannorum inclyta gens, quae, dum in mundi angulo posita in cidto lignorum ac lapidum perfida nunc usque remaneret,

b et ipsa ad veracem Christi ttdem accedit. Cuius tam pretiosae acquisitionis accepto nuntio Gregorius eo gaudio perfunditur, quo carissimi hlii complexu páter, Jesu Servatori accepta referens omnia, cuius amore, inquit ipse, in Britannia fratres quaerimus, quos ignorabamus; cuius munere, quos nescientes quaerebamus, invenimusEa vero gens adeo se memorem Pontifici sancto probavit, ut ipsum usque appellarit: magistrum nostrum, Apostolicum nostrum, Papam nostrum, Gregorium nostrum, seque tamquam sigillum apostolatus eius existimarit. Denique tanta in ipso fűit operae vis, tanta salubritas, ut rerum ab eo gestarum memória alte insederit in animis posterorum, média aetate potissimum, quae spiritum quodammodo ab eodem infusum ducebat, ejus verbo quasi alimentum trahebat, ejus ad exempla vitám moresque conforinabat, succedente feliciter in orbe terrarum christianae societatis humanitate adversus romanam, quae, saeculorum emensa cursum, esse omnino desierat. Haec mutatio dexterae excelsi! Ac vere quidem afrtrmare licet, sic persuasum fuisse Gregorio, non aliam nisi Dei manum talia patrasse. His enim verbis de Britanniae conversione sanctissimum monachum Augustinum affatur, quae sane de ceteris 1 Registrum I, 4. ad Joann. episcop. Constantinop. 3 Inscr. sepulcr. 6 Ibid. VIII, 29. (30.) ad Eulog. episcop. Alexandr. 2 Joann. Diac., Vita Greg., II, 51. 4 Registr. V, 36. (40.) ad Mauricium Aug. 6 Ibid. XI, 36. (28.) ad Augustin. Anglorum episcop.