Kalocsai Főegyházmegyei Körlevelek, 1894
Index
__ 4 — magis hoc de sacerdote valebit, qui non tantum praeceptis, sed certo respectu etiam consiliis evangelicis obstringitur. Hinc est, quod Episcopus presbyterum ordinans, eum nomine ecclesiae his verbis ad mortifioationem sui hortetur: „Servate in moribus vestris castae et sanctae vitae integritatem. Agnoscite quod agitis: imitamini quod tractatis; quatenus mortis Dominicae mysterium celebrantes, mortificare membra vestra a vitiis et concupiscentiis vestris procuretis" 3 0). Accedit ad liaec, quod sacerdos multo pluribus salutis periculis, quam alii homines, obnoxius sit, inter qnae maximum est tepor. Certe quotidiana rerum sacrarum traotatio, nisi internus spiritus fervor identidem renovetur, facile ad earum non dico contemptum,sed ad internae reverentiae erga illas debitae imminutionem, sicque paulatim ad mere mechanicam earundem })ersolutionem ae per hoc ad animi teporem ducit. Hic vero quam periculosus sit animae status, luculenter apparet ex his Christi Domini ad angelum, sen episcopum, Laodicenae ecclesiae directis verbis: „Scio opera tua, quia neque frigidus es, neque calidus: utinam frigidus esses aut calidus: sed quia tepidus es, et nec frigidus nec calidus, incipiam te evomere ex ore meo, quia dicis: quod dives sum, et locupletatus, et nullius egeo: et nescis quia tu es miser, et miserabilis et pauper et coecus et nudus." 3 1) Contra quem periculosissimum animae morbum iterum poenitentia est efficacissimum remedium, prout ex subsequis Christi Domini verbis apparet: „Snadeo tibi emere a me aurum ignitum probatum, ut locuples fias et vestimentis albis induaris, et non appareat confusio nuditatis tuae, et collyrio injnnge ocnlos tuos ut videas. Ego quos amo arguo et castigo. Aemulare ergo et poenitentiam age." 3 2) Hanc de poenitentiae exercendae absoluta tani medii quam praecepti necessitate considerationem rnentibus nostris altissime flgamus, eamque vita et opere in effectum deducere conemur. Peccatores sumus, et ideo divinae justitiae per poenitentiam satisfacere debemus; christiani sumus, ergo Christum poenitentem imitari tenemur; sacerdotes sumus pro hominibus constituti in iis quae sunt ad Deum ut offeramus dona et sacrificia pro peccatis non soluin pro nobismet ipsis, sed et pro populo; 3 3) unde et pro populi delictis Deum poenitentiae operibus placare et sic quantum in nobis est, publicam vindictam divinam avertere obiigamur, monente propheta: „Inter vestibulum et altare plorabunt sacerdotes minist ri Domini, et dicent: I 'arce Domine, parce populo tuo et ne des haereditatem tuam in opprobrium, ut dominentur eis nationes." 3 4) Oportet igitur, ut ad exemplum Davidis deficiat in dolore vita nostra et anni nostri in gemitibus. 3 5) Praeter hanc gravissimam poetentiae necessitatem multa eaque validissima argumenta ejusdem etiam summám uti1 i t a t e in conimendant. Dogmatice namque constat: remissá culpá poenáque aeterná pro eadern debitá, non semper simul totam poenam a Deo remitti, sed pleruinque remanere adhuc poenas temporales aut in liac vita aut in purgatorio luendas, pro liisque satisfleri per merita Christi tum poenis ab eo inflictis et patienter toleratis, tum a sacerdote injunctis, vei sponte susceptis, ut jejuniis, orationibus, eleemosynis vei aliis etiam piis operibus. 3l i) Quum vero opera satisfactoria ol) mutatam ecclesiae disciplinam hodie in sacro poenitentiae tribunali plerumque exigua injungi soleant, suapte sequitur eisdem poenitentias spontaneas adjungi debere, ne debitum in purgatorio solvendum nimis accrescat, ubi unius horae poena 3 0) Pontif. Rom. in ordin. presbyt. — S 1) Apoc. 3, 15—17. — ss r) Ib. 18, 10. — 3 S) Hebr. 5, 1—8. — 3 4) Joel, 2, 17. — 3 5) Psal. 30, 11. — 3 C) Cone. Trid. sess. XIY. de poenit. ean, 12. ot 13.
