A Győri Püspökség Körlevelei, 1863

Tartalomjegyzék

81

Huc denique facit, quod acceptae in exitu vitae per modum viatici Eucharistiae non unum ex remota antiquitate suppetat exemplum; ut Serapionis per puerum accersentis presbyterum, qui sibi ad extrema deducto communionem impertiretur.1) De s. Basilio refert Amphylochius, illum in fine vitae sacrificium obtulisse, et quamdam partem Eucharistiae reservasse, ut eam in viaticum sumeret. S. Ambrosio supremos agenti spiritus, Honoratus Vercellensis divina monitus revelatione, Corpus Domini attulit. Sanctam Ro- mulam instante ultimo agone a Redempta magistra sua petiisse, ut Eucharistia muniretur, narrat s. Gregorius M.2) Atque ex his pronum est videre, quam sit ad veritatem exactum, quod Catechismus Concilii Trid. affirmat3): „Ex veteri Ecclesiae catholicae instituto servari, ut nemo fidelium sine hoc sacramento e vita excedat."

Et jure quidem praeceptoque non ecclesiastico tantum, sed et divino obstringi fideles, ut aeternitatis iter jam jam ingressuri Eucharistiam percipiant, communis est post d. Thomam4) theologorum, si antiquiores nonnullos excipias, sententia; eamque praecipue niti contendunt verbis Christi: Nisi manducaveritis carnem Filii hominis, et biberitis ejus sanguinem, non habebitis vitam in vobis.5) „Neque catholicorum aliquis, ut advertit Concina,6) absque manifesto errore, in Concilio Tridentino jam proscripto, oppositum sustinere valet." Enim vero cum Eucharistia intime hominem cum Christo uniat, cedat- que juxta s. Damascenum „in animae et corporis praesidium,"7) sufficiendo vires ac robur contra spirituales nequitias : ecquod aliud assignari potest tempus, quo id magis necessarium videatur, quam ubi praesentis vitae statione decedendum, et ultimus subeundus est conflictus? Ex hoc capite communionem martyribus quoque dandam censuit s. Cyprianus8) : „ut quos excitamus et hortamur ad praelium, non inermes et nudos relinquamus, sed protectione sanguinis et corporis Christi muniamus." At nihil est, unde certius arguere liceat, obligationem communicandi dum periculosa urget valetudo, divina Christi auctoritate imperatam esse, quam ex summa et propemodum anxia Ecclesiae catholicae sollicitudine, repetitis legibus ac institutis declarata, ne quis suorum absque sacro viatico supremum obiret diem; quae sollicitudo eo usque processit, ut Eucharistia energumenis etiam, quibus ea alias passim negata fuit, in vitae fine, licet sui compotes non essent, praeberetur.9) Nec minus id ostendit praxis et consuetudo fidelium, quibus nihil solet esse antiquius, quam coelesti refici pabulo, antequam animam Creatori reddant. „Quae consuetudo, inquit Suarez, 1U) ita recepta est, ut sine magno scandalo violari non possit, quod est signum gravis obligationis; meritoque suae salutis negligentissimus, et de statu animae suae, vel etiam de fide suspectus haberetur, qui voluntarie in mortis articulo viaticum negligeret. Ex hujus autem consuetudinis antiquitate ulterius colligere licet, eam, ut minimum, esse traditionem apostolicam, quia ejus initium ignoratur. Ac denique ex ejus immutabilitate conjectamus, in Christi mandato esse fundatam. Ac propterea semper haec obligatio praelata fuit obligationi jejune communicandi; nam haec ecclesiastica est, illa divina."

. ’ 't! i i ■ V ■■ i. ' ■■ :... .

Paucis haec attingere visum est, ut dilectis nostris in vinea Domini Cooperatoribus perspicue ob oculos sisteremus, quantum momenti Ecclesia in administrando in11 7 ^ :irTTi: '

’) Dionys. Alexand. in epist. ad Fabium Antiochen. apud Euseb. Hist. eccles. lib. 6. c. 44. — 2) Hom. 40 in Evang. -— 3) Pari. 2. cap. 4 qu. 5. — *) P. 3. qu. 80. art. 2. — 5) Joann. 8, 54. — 6) Theologia Christiana. Romae 1763^ tom. 8. lib. 3. diss. 1. c. 9. qu. 3. — 7) De fide orthod. lib. 4. c. 14. — 8) Epist. 54. — 9) Juenin, Comment, de sacram, dissert. 4. qu. 6. c. 2. — *°) L. c.

17*