Forgó András (szerk.): Az 1712. évi pozsonyi diéta egy ciszterci szerzetes szemével - A Veszprém Megyei Levéltár kiadványai 32. (Pannonhalma-Veszprém, 2013)
Hermann Engelbert atyának, a főtisztelendő Flórián velehradi apát úr teljhatalmú követének feljegyezései és megfigyelései a Pozsonyban tartott magyarországi országgyűlésről, továbbá VI. Károly úr 1812. évi koronázásáról (Szemelvények) Fordította Hajdú Vera, Hende Fanni és Szádoczki Bálint. Magyarázó jegyzetekkel ellátta Forgó András
Acta et observata <IV> <IV> Quaestio Quid sentiendum sit de gravaminibus Statuum et Ordinum Regni Hungáriáé? Priusquam respondeam, sciendum est, quod Augusta Aula [p. 11.] Caesareo-Regia, ad fusissimam gravaminum praedictorum deductionem et luculentam remonstrationem non solum semel, sed ad quadriplicatam Hun- garorum instantiam, et causae Suae in forma judiciali reassumptione, pariter uberrime quater responderit, et in suo responso complura ad supplicantium votum resolverit, multa actu emendaverit, alia emendanda promiserit, alia ad aliud tempus relegaverit, ac demum alia mordicus manutenuerit, uti id videre est, in fusissima gravaminum introductione, resolutione Caesareo- Regia, Hungarorum replica, Caesarea duplica, Hungarica triplica, Caesarea quadriplica quinitur etc. etc. etc. Ex quo sequitur, quod quaestio hic non procedat, quid publicum, et quid Aula Caesarea de praefatis gravaminibus sentiat. Nam haec cum sit pars interessata, in defensione sua, sentimentum suum, imo et resolutiones suas aliunde coram orbe universo satis superque expressit et declaravit. Procedit igitur quaestio solummodo, nota bene de sentimento privato et impartiali? Quale est illud, quod hic raptim subnectitur, et quod neque amor, nec odium dictavit, neque manus passione laborans exaravit, sed nuda veritas et diuturna experientia, longaque ac frequens cum natione ista conversatio, [p. 12.] uti etiam multa, penes Dicasteria Aulica negotiatio docuit et comprobavit. Igitur quoad Gravamen primum videlicet innatum odium Germanorum contra Hunga- ros. Respondet veritas, quod magis Hungari innatum foveant odium contra Germanos, uti quotidiana docet experientia, testatumque faciunt tot bella, invasiones, praedationes et hostilitates ab Hungaris Germanis toties illatae. Quamvis id econtra pariter negari nequeat, quod Germani Hungáriám magis omnino, quam Hungaros ament. Ratio est, quod majorem utilitatem ab illa, quam favorem ab his nanciscantur. Ad secundum videt: contemptus gentis Hungaricae apud Germanos: respondet pariformiter veritas: quod quia gens Hungara spernit Germanam, idcirco contemptui sit Germanis, meritoque experiatur illud: Vae Tibi qui spernis, nonne sperneris? Accedit quod contemptus plerumque nascatur ex superbia, quod vitium proprie Hungarorum est, quid proinde mirum, quod ii qui contemnunt, contemnantur? Ad tertium respondet veritas, quod sicuti adustus igne, naufragium passus aquam metuit ac cavet, ita merito confidentiam amittit ille, qui suo maximo malo toties perfidiam est expertus. Sibi Hungari imputent, quod Fidem perdiderint, per toties iteratam infidelitatem et perfidiam. 184
