Püspöki körlevelek 1881 (Szombathely, 1882)

Ad nr- 836. j88i.

SANCTISSIMI DOM NOSTRI LEONIS DIVINA PROVIDENTIA FM EUI, LITTERAE AFOSTOLICAE O'«

EXTRAORDINARIUM HMM INDICITUR.

ROMAE — MDCCCLXXXI.

VENERABILI BVS KR AT RITA’S PATRIARCHIS PRIMATIBVS ARCIIIEHSCOPIS.ET EPISCOPIS CV.M APOSTOLICA SEDE PACEM ET COMMVNIONEM HABENTI BVS, ET DILECTIS FILIIS VXIVERSIS CHRISTI KIDELIBVS SALVTEM ET

APOSTOLIC AM BENEDICTIONEM

hm ??. mi

V-E N ERABIL E S E R A T RES ET DILECTI F I L 11.

iT^ilitans Iesu Christi Ecclesia, quae hominum generi maxime potest salutem ineo' lumitatemque praestare, tam graviter in hac calamitate temporum exercetur, ut in novai quotidie procellas incurrat, vere comparanda cum Genesarethana illa navicula, quae , dum Christum Dominum eiusque discipulos olim veheret, maximis turbinibus ac fluctibus quatiebatur. Revera qui cum catholico nomine gerunt inimicitias, ii nunc numero, viribus, consiliorum audacia praeter modum insolescunt ; neque satis habent doctrinas caelestes palam abdicare, sed summa vi impetuque contendunt, ut Ecclesiam aut omnino a civili hominum consociatione repellant , aut saltem in publica populorum vita nihil posse cogant. Ex quo fit, ut illa in fungendo munere, quod ab Auctore suo divinitus accepit , magnis undique se difficultatibus implicatam ac retardatam sentiat.

Nefariae huius coniurationis acerbissimi fructus in Pontificem Romanum maxime redundant; cui quidem, legitimis iuribus suis deiecto atque in exercendis maximis muneribus multimodis impedito , figura quaedam regiae maiestatis, quasi per ludibrium, relinquitur. Quapropter Nos, divinae providentiae consilio in hoc sacrae potestatis fastigio collocati, Ecclesiaeque universae procuratione districti, et iamdiu sentimus et saepe diximus, quantum haec, in quam Nos temporum vices compulerunt, aspera sit et calamitosa conditio. Commemorare singula nolumus : verumtamen manifesta sunt omnibus , quae in hac Urbe Nostra plures iam annos geruntur. — Hic enim in ipso catholicae veritatis centro sanctitati religionis illuditur , et dignitas Apostolicae Sedis laeditur, et in crebras profligatorum hominum iniurias pontificia maiestas obiicitur. — Erepta potestati Nostrae plura sunt, quae Decessores Nostri pie liberaliterque instituerant, ac successoribus suis inviolate servanda transmiserant ; neque tempera tum est, quin iura laederentur sacri Instituti christiano nomini propagando ; quod quidem non de religione solum, sed etiam de humanitate gentium praeclare meritum, nulla unquam vis superiorum temporum violaverat. — Templa catholici ritus clausa vel profanata non pauca, haeretici ritus multiplicata ; doctrinarum pravitas scribendo agendoque impune diffusa. — Qui rerum summa potiti sunt, dant saepe operam constituendis legibus in Ecclesiam nomenque catholicum iniuriosis: idque in conspectu Nostro, quorum curae omnes ex Dei ipsius mandato vigilare in eo debent, ut Christiana res incolumis et Ecclesiae iure salva sint. — Nullo autem respectu ad illam, quae est in Romano Pontifice, docendi potestatem, ab ipsa institutione iuventutis auctoritatem Nostram intercludunt; ac si Nobis est permissum, quod nulli privatorum interdicitur, in institutionem adolescentium scholas sumptibus Nostris aperire, in eas ipsas