Evangélikus főiskola, Pozsony, 1857

Viro Reverendo ac Spectabili Andre a e Danieli Michnay lycei evangelicorum secundum Formulam Fidei Augustanam Posoniensis Professori et per annuas vices Rectori, 4. Februarii anno 1857, aetatis 53. mortuo, publice parentavit die 29. Aprilis Stephaniis Roleman, eiusdem lycei tum Rector.

Michnay extraneis, patriis et domesticis vale dicens amicis.

Publice iussus, Auditores honoratissimi, vestram celebrare humanitatem, et pro insigni benevolentia, qua hoc lugubre sacrum tanta frequentia complectimini, debitas vobis et decentissimas agere gratias: id quidem lubens, libensque facio; tametsi persuasum habeam, maius quiddam pro excelsa animorum vestrorum indole, argumento vobis fuisse, precibus et invitationi nostrae ad hunc actum morem gerendi, quam vulgus in gratiis, quas dicunt agendis, quaerere et invenire consueverit. Vos amplitudo et dignitas vestra,, vos praeclarae rei studium et amor, quae ipsa sibi pretium sunt veramque in se laudem habent, huius multitudinis coronae inseruerunt; neque a vestra alienum putavistis humanitate, sive communis nobiscum meminisse sortis et fragilitatis humanae; sive nostrum dolorem vestra quadamtenus leniisse commiseratione: id fidei nostrae ultro dantes, morte Viri Reverendi ac Spectabilis Andreae Danielis Michnay, lycei evangelicorum secundum Augustanam Fidei Formulam Posoniensis Professoris, et per annuas vices Rectoris, de re literaria optime meriti, non more, sed vere lugendi nobis causam esse. Ac quamvis virtus nativo suo niteat splendore, maiorque sit quibuscunque externis ei decretis et votis testificationibus: tamen morum quaedam facilitas et comitas, atque consuetudinis lepos, sapientissimis quibusvis omnibus temporibus gratus fuit et ineundus. Quare vos quoque, auditores, aequo tuleritis animo gratae nostrae erga vos voluntatis declarationem; iuprimis si fieret diserto ore, et castiori tersaque latinitate, qua, ut in confesso est, inter primos elucebat, quem deploramus, Michnay noster. At vero Michnay vivit, Auditores: immortalis eius animus nobiscum est et hospitatur; hasque humanitatis contestandae partes, quod ipse esset humanissimus, is sibi nunquam praeripi patiebatur, ac ne nunc quidem patitur. Sinite itaque, Auditores, hoc ipso eius memoriae pie instituto lugubri sacro, sinite eum ipsum colloqui vobiscum.

1*