A Pécsi Állami Főreáliskola Értesítője az 1904-1905. tanévről
dr. Révai Sándor: Barlám és Jozafát, továbbá szent Elek legendája
1. FÜGGELÉK. Példa az egyszarvú elől futó emberről. a) Voragoi Jakab (Hagenau, 1516, CLXXV. cap.) similes sunt cuidam homini, qui dum a facie vnicornis ne ab eo de- uoraretur velociter fugeret: in quoddam barathrum magnum cecidit: dum autem caderet: manibus arbustulam quandam apprehendit, et in base quadam lubrica et instabili pedes fixit. Respiciens vero vidit duos mures unum album et alium nigrum incessanter radicem arbustule quam apprehenderat corrodentes: etiam prope erat ut ipsam absciderent. In fundo autem barathri vidit draconem terribilem spirantem ignem, et aperto ore ipsum deuorare cupientem. Supra basem vero vbi pedes tenebat vidit quattuor aspidum capita inde prodeuntia. Eleuans autem oculos vidit exiguum mellis de ramis illius arbustule stillans oblitusque periculum quo vn- dique positus erat: seipsum dulcedini illius modici mellis totum dedit. Unicornis autem morlis tenet figuram : quae homines semper persequitur et apprehendere cupit. Barathrum vero mundus est omnibus malis plenus. Arbustula vero vniuscuiusque vita est: que per horas diei et noctis quasi per murem album et nigrum incessanter consumitur et incisioni appropinquatur. Basis vero quattuor aspidum corpus ex quattuor elementis compositum : quibus inordinatis corporis compago dissoluitur. Draco terribilis os inferni cunctos deuorare cupiens. Dulcedo ramusculi delectatio fallax mundi per quam homo seducitur vt periculum suum minime intueatur. b) Temesvári Pelbárt (Lugdunum, 1509, sermo LXV. R.) tales assimilantur homini qui a facie vnicornis crudelis cum velociter fugeret in quoddam baratrum magnum cecidit, sed dum caderet arbustulam quandam apprehendit, et in base quadam lubrica pedes fixit, respiciens vidit duos mures, vnum album: alium nigrum radicem arbustule illius corrodentes, in fundo vidit draconem terribilem ignem spirantem aperto ore velle illum deglutire. eleuans oculos vidit exiguum mellis de ramis illius arbustule stillare: cui se totum dedit oblitus periculi. Sic in proposito: vnicornis est mors cupiens deuorare. baratrum mundus in cuius profundo draco est iste diabolus ignem infernalem spirans arbustula est vita praesens cui innixi sumus. sed duo mures quotidie corrodunt. scilicet dies et nox. illa per album, hec per nigrum significata, dulcedo ramusculi est fallax delectatio mundane vite qua homo seducitur vt periculum mortis eterne ob- liuiscatur.
