Alber, Joannis Nepomuk: Epitome institutionum historiae ecclesiasticae (Agriae, 1826)-90

A Sec. V. usque ad Sec. VIII. l33 dicerent, humanam naturam in illo absorptam esse a divinitate, ac proinde utrique ponerent di­vinitatem in Christo passam esse, et quo sensu utrorumque istud: Qui crucifixus pro nobis, or­thodoxum non erat. Martyrius Episcopus Antio­chenus pertaesus turbas, Antiochia discessit/ cujus Sedem Fullo idem invasit: dum autem decreto Imperatoris ejiciendus fuisset, sui ejectionem fu­ga praeverti t. Leoni Thraci a. 474. mortuo successit Ze­no in Imperio, eo quod illius gener esset. Fuit homo vitae turpissimae; objurgatus idcirco a so­cru Verina, et timens ne etiam, ea jubente, oc­cideretur, aufugit in Isauriam. Basiliscus Verinae frater est deinde evectus ad Imperatoris dignitatem. Hic e vestigio, et Aeluro, et Petro Fulloni redeundi ad Sedes Episcopales, quas pri­us insederant, dedit facultatem, praeterea edictum fecit, quo omnes jubebantur epistolae Leonis , de qua jam dictum est, et Actis Concilii Chal- cedonensis anathema dicere. Motus vero ingens populi cum consecutus fuisset Constantinopoli, et Zenonem audivisset appropinquare cum exercitu Imperii recuperandi causa , revocavit suum edi­ctum. Zeno autem potitus est Urbe, et Basiliscum cum uxore, et prolibus ad Lymnarum , castrum in Cappadocia, inclusit, et fame enecuit. Fullo­nem illico ex Episcopatu Antiocheno ejecit Zeno, Aelurum sivit manere quod alioquin brevi mori­turus diceretur, ut factum est. In ejus locum Eulychiani Petrum Mongum ad Episcopatum in- truserant: quem vero Zeno Imp. pelli jussit. In cujus locum cum Stephanus fuisset electus, hunc Eutychiani crudeli supplicio sustulerunt. Antio­chiae, Petro Móngo pulso, cum Timotheus Solo-

Next

/
Thumbnails
Contents