Krammer Ferenc: Fragmentum quintum historico-dogmaticum de neoterica religionis et Ecclesiae catholicitate ... ex traditione originali (Posonii, 1825) - 23.280

reni duraturam aci finem usque seu ad rerum coni mantat ionem ? _ An non pro casu duntaxat, quo aut )am periit vel periclitatur , aut periclitatura vel peritura creditur, valeat? — Et illa instructionis energia! — philosophica illa adv ersus hoc detrimentum conjolatio! — Illa denique in Casu interitus pollicitatio lucri, — an sensu caret? — An non adjuvat factam evolutio- nem? — Audiatur, quaeso, ipfe, qui (pag. 12.) obligationem, quae in aliquo ulo casu esset, sic explicat: (*é wave Pflicht je# fccé cinfídjtétmlíen unb rrdjrfdtaffencn ü)(anne$ an ber 2luerottung térfélben (Mí. bev d)rífüíd)en Oteltgton!) mit gehöriger ©eiöbctt ju arbeiten; (Quam haec ßimulatio periculosa est hodie, cum parte ex una tarn probabilis est casuum illorum exifientia, ut vidimus, parte vero ex alia, tanta passim Protestantium Doctorum adversus rem Christianam, qualis inde ab initio adhuc usque fuit, rabies regnat! — Illud vero: mit gehöriger ©eíé? licit, num differt a classico illo confilio, quo in veterum doctrinarum successiva remotione suadetur cautio, et prudentia, ne multitudo advertat, et scandalisetur etc. ? Confer. Hauff, op. cit. p. 15. seq. — Haec cohaerentia sensu caret? — Quare autem — spflicfyt? — en: Samit biefe 3rrtf)iimer (Religio nempe Chrißia- nal) nid)t ber W) ei tent, aíífeítígen 23iíbung bev $0íenfd)f)eit länger im ©ege fielen. (Compara illud, quod de cafu disseruit, quo facta provisio cum culi ura gradu, qui jam praesto est, componi haud posset: — alioquin urgeri palam — aíífeítige 2>tlbung — et clamari passim , huic eas doctrinas, quae univerfim pro Christianis habentur, obstare, norunt rerum scientes.) — Subditur Consolatio; en: £:icß märe aber nod) nidtt Überfall ber ei* gentíídjen Díeíigíon, unb ihrer notbmenbigen 5beeu. (En — per- eunte Chrißiana Religione , non perire Religionem proprie talem, hujusque neeeßarias doctrinas. — Compara haec cum neotericorum principiis!) Sicut ex his, non esse de eo interitu do- lendum, ita ex sequentibus, gaudendum immo esse, discimus; en ; meímefyr müßten biefe aué ben Überfall unb üDerfdjmtnbcn jener uerfälfd)ten, unb untauglid) geworbenen 9ieítgíonéform einen gro> ßcn ©cwinit gieren, ber fid) im Fortgänge ber Seit aud) gewiß offenbaren mürbe; — bie ma^re flícíigíon, (eadem utique, cum illa proprie tali et neceffaria, quae, pereunte Christiana Religione, non perit, hoeque loco per oppofetionem ad Christianam clare dicitur vera; — an, qui id credit, Christianam Religionem veram esse credit?) bie wabre Díeíigíon mürbe fid) ü6er bie ftrütnmer jebeé ©aíjneé unb Slbergíaubené nur bejto l)errlid)er er? heben. (Si quis in -hoc epiphonemate hauddum videt interitus Christianae rei exspectationem et defiderium, eum quidem talpa coeciorem esse oportet} rite recogitetur, quaeso illud — t)errlid)er; — tum id, quod de ©aim et Sfberglaitben dicitur, diligenter cum ea reformantium hodiernorum comparetur sapientia j quae nihil in Christiana Religione videre vult aliud, quam