Krammer Ferenc: Fragmentum quintum historico-dogmaticum de neoterica religionis et Ecclesiae catholicitate ... ex traditione originali (Posonii, 1825) - 23.280
Jesus ipse convictionem de doctrinae suae divinitate et veritate non a demonstrationibus ad extra, verum ab interna, quam animus religiosus reperit in se ipso, revelatione, derivavit, cum docuit: si id feceritis, quod doceo, cognoscetis, doctrinam meam divinam ef veram esse. (Jo. 7. 17.) Mirum rursus neotericae sapientiae specimen. —- Doctrinarum divinitatis, et veritatis Character, et criterium, adstruitur earumdem doctrinarum observatio, — si feceritis ! — Unde sequitur, observari doctrinas prius, hocque ipso recipi etiam prius oportere, quam convictus sis, veras esse. — Anne sapienter ? — Observationem doctrinarum, de quarum veritate convictus praevie sum, urgeri rationabiliter posse, intelligo equidem; sed num earum quoque, quas, quia hauddum de earum convictus veritate, non recipi? — Ita quidem nova jubet sapientia, sed invita ratione sana! — Nihil certe efficacius ad complendum opinionum sordibus orbem terrarum, quam si ad dijudicandam doctrinarum veritatem requiras ante omnia earumdem observationem et acceptationem. — Sed enim Jesus ipse id docet, inquiunt. — Absit! — verba: si id feceritis , quod doceo, cognoscetis, doctrinam meam divinam esse et veram, — quamdam asophi hujus sensus speciem habent quidem, — sed verba Christi haud sunt, quem D. Joannes (L. c.) sic locutum narrat: Siquis voluerit voluntatem Patris facere, cognoscet de doctrina, utrum ex Deo sit, an ego a me ipso loquar; — unde vero, et quomodo cognoscet? ex mei a Patre Missione, luculentis demonstrata signis, ita, ut, qui Patrem coelestem audire serio vult, cognoscere facile possit, me ejus esse missum, hocque ipso doctrinam meam, esse doctrinam, ut missi a Patre, idest, doctrinam meam non esse meam, sed ejus, qui misit me, proinde doctrinam divinam et veram, sicuti diserte habet contextus, et immediate praecedens versus, (16.) ad cujus demonstrationem pertinent verba (v. 17.) objecta. — Patris nempe voluntas, ad quam fit provocatio, ea hoc loco est, qua Pater filium suum, ad promulgandam divinam doctrinam missum, audiri ab omnibus vult, juxta illud: hic est filius meus, in quo mihi complacui, ipsum audite. —
