Krammer Ferenc: Fragmentum quintum historico-dogmaticum de neoterica religionis et Ecclesiae catholicitate ... ex traditione originali (Posonii, 1825) - 23.280
146 ' Äaimntfcher ^3otfcéfafíerítd^cn £efyre bcfdfjmet$eíeít 5Bíbcf B. Martin Luthers. Tubing. 1588, 4. — Perinde Paulo Tossano , qui earn versionem scitis conformatam Caivinianis edidit Heidelbergae, librum opposuit: contra errores Calvinianorum. — Mitto, quae intermedio tempore ad novissimam usque aetatem occurrunt, exempla. — Quo inde a sex decenniis circiter minor sacri codicis, quia congruere cum Novationibus dogmatum nolentis, e- xistimatio , tanto major est vertentium audacia, et vitiositas ver- sionum! — Publica adversus aut omnes, aut praecipuas certe, positivas Evangelii doctrinas hostilitas, novos versores, in adornandis pro populi usu novis versionibus, passim quasi orientat! — Rem Doctores hi novi praeclare, aetatique nostrae virili, quam vocant, adcommodate omnino agi, putant, si codici sacro in susceptis versionibus exuant Corticem et Mythum, (i. e. positivum dogma) atque obtutui omnium conspicuum faciant latentem per saecula nucleum, — In 1lezelii, v. c. et aliorum quorumdam versionibus, editis heri, id actum reipsa esse, testes sunt domestici doctores. — Fridericus Preiss, in Libro : £4e $er« etntgung, pag. 58. perhibet diserte: Qftntge ber Acuerit fyabcn ftcf) bemüht, burcfj ifyre ileberfcijungen beié 5>ofTttöe ber Cífyrtjhté*üWeíú gtou, jc ötéi oíé möglich, jtt bermífehen, unt btefe glctchfam ju ttaíuraítjtren. — Et quis a quocunque versore, sensus genuinos librorum sacrorum explicare ad populi intelligentiam apte co- nante, expectare aliud potest, quam anticipatos sensus vertentis ? — Quo fit, nullo ut tempore cautum adversus versiones novas magis unumquemque oportuerit esse, atque hodie in praesente, quae universos prope tutores libertatis occupavit, inexplicabili capitum fermentantium vertigine! — eo magis, quo certius est, fidi jam tuto ne iis quidem posse, qui magnum cae- teroquin doctrinarum positivarum studium ostentant; — quid ita non ? quia fallunt persaepe. — Audi, quaeso, Hauffium (op. cit. pag. 133. seq.) de höc genere loquentem: 9Dían Íte$t, Urtb f)ört oft Urrfjetle, bic ben ©ehem ber ftrengjien £)rtboborie ba6en. — £>aé ^Jofítíbe nehmen főidbe 23eurthetíer ín ©chuö. — Utber bie Gerächter beffeíbett/ brücfett fte ben größten Urmhtten aué, (Quis non fidat?) 2íbcr am Grnbe jetgt ftdhé, ba0 (te eben fo, nhe ítyre ©egner, eé aíé unernméítch anfefien. — ©ie mellen eé nur aué tem praettfef) í íbeűítfttfrfien @e(Td)tépunfte betrachtet, unb behanbeít, nnb tn fofern beíbehaíten míjTett. — Proh vafriciem! — Cui tandem indocta multitudo fidatp — Anne, ubi haec rerum facies, ibi ulla securae opis spes? — Cum Canes officio funguntur • 'Inporum, cui praesidio pascua credes ? (Cic. ad Heren. L. 7.) — Ex his collige etiam, an in illos, qui ob habita in manibus Biblia, ad Catholicorum invidiam, suam jactare felicitatem solent, non congruat pleno sensu illud Senecae: infelicissimos esse felices. (Epist. 124.)
