Folia Theologica et Canonica 11. 33/25 (2022)

Ius canonicum

218 JÓSÉ MIGUEL VIEJO-XIMÉNEZ La doble tripartición de las Sagradas Escrituras —trés partes del Antiguo Testamento y tres partes del Nuevo Testamento—, y el encuadramiento de los «decreta sanctorum patrum» (SVT) / «sanctorum patrum decreta et conci­liorum statuta» (SVT3) en el grupo de los agiógrafos neotestamentarios no es una invención de los decretistas boloneses: el esquema fiié elaborado por Hugo, con ocasión de las lecciones sobre el estudio de las Sagradas Escrituras que, desde el ano 1115, impartia en la abadia de San Victor de Paris35. La doble tripartición de los libros de la Sagrada Escritura y esta vision del canon bíblico son consecuencia de su teológia de la historia, que es el principio sistemático a partir dei que el maestro victorino organizó su explicación de la fe cristia­­na36. Para Hugo, en efecto, las obras de Dios son la creación del mundo y todas sus bondades, el opus conditionis; y la Encamación del Verbo y sus sacramen­­tos, el opus restaurationis. A diferencia de los demás escritos humanos, que tratan dei opus conditionis, y en los que se mezclan la verdad y el error, el bien y el mal, las Sagradas Escrituras tratan dei opus restaurationis y están libres de todo error37. La materia de las Sagradas Escrituras es, en definitiva, el mis­­mo Verbo encamado y sus sacramentos, tanto los que le precedieron, porque 35 Hugo de San Víctor, Didascalicon, 4.2 (Munoz Gamero, C. - Arribas Hernáez, M. L. [ed.], Hugo de San Victor. Didascalicon de Studio legendi (El áfán por el estudio) [Collectio Scriptorum Mediaevalium et Renascentium, 6], Madrid, Biblioteca de Autores Cristianos, 2011, 180). Hugo volvió a tratar del número, orden y autoridad de los libros de las Sagradas Escrituras en el capitulo sexto de su tratado de exégisis bíblica De scripturis et scriptoribus sacris, com­­puesto después de 1130 —De scripturis et scriptoribus sacris, 6 (PL CLXXV. 16)—, y en el prologo dei libro 7 dei De sacramentis christianae fidei (PL CLXXVI. 186), también posterior a 1130, donde rebajó el tono de sus afirmaciones sobre los Patres —y las decretales— hasta expulsarlos dei canon bíblico: Berndt, R., Gehören die Kirchenväter zur Heiligen Schrift? Zur Kanontheorie des Hugo von St. Viktor, in Jahrbuch für Biblische Theologie 3 (1988) 191-199, p. 196 y nota 46. 36 De scripturis et scriptoribus sacris, 17, divide la historia en dos estados, tres tiempos y seis edades. Hugo sigue la orientáción agustinina o histórico-bíblica, que también cultivaron los teólogos de la escuela de Laon: Mass, P., The Liber Sententiarum, 67-96. 37 De scripturis et scriptoribus sacris, 6: «In his itaque materiam divinarum Scripturarum consi­dera, ut et in illo de quo tractant, et illo modo quo tractant, hoc est in materia et modo ab aliis eas Scripturis distinguere possis. Aliarum enim Scripturarum omnium materia est in operibus conditionis, divinarum Scripturarum materia in operibus restaurationis constat. Haec igitur est prima discretio in eo de quo tractant. Item aliae scripturae si quam veritatem docent, non sine contagione erroris est, si quam bonitatem commendare videntur, vel malitiae mixta est, ut non sit pura, vel sine cognitione et dilectione Dei est, ut non sit perfecta. Propterea sicut id quod in eis divinum dici putatur, legentis animum per adjunctam falsitatem ad terrena praecipitat, ita quoque quod in Scriptura sacra terrenum esse videtur, per veram Creatoris agnitionem, quae in his omnibus commendatur, ad divina et coelestia cogitanda et amanda exaltat» (PL CLXXV. 11). En De sacramentis christianae fidei, Prolog., 2, el argumento se completa con la superiori­­dad de la Redención: «Propterea tanto excellentior omnibus scripturis jure creditur, quanto dig­nior est et sublimior materia in qua ejus consideratio tractatio quae versatur. Nam opera restau­rationis multo digniora sunt operibus conditionis; quia illa ad servitutem facta sunt, ut stanti homini subessent; haec ad salutem, ut lapsum erigerent.» (PL CLXXVI. 183-184).

Next

/
Thumbnails
Contents