Folia Theologica et Canonica 7. 29/21 (2018)

Ius canonicum

IDONEITY FOR PRIESTHOOD IN THE EARLY CANONICAL DISCIPLINE... 309 from one’s own diocese in the 4"' and 5lh centuries.42 The theological basis was a spiritual marriage between the ordained person and the diocese.43 II. The Ecclesiastical Disciplines concerning the clerical state, ESPECIALLY CANONS OF THE STATUTA ECCLESIAE ANTIQUA Cyrille Vogel (t 1982) indicates the Statuta Ecclesiae Antiqua among the col­lections of liturgical renewal, which process took place between the end of the 4,h and the second half of the 5th centuries. This collection and the Gallican sy­nods are authentic sources of the Frankish liturgical disciplinary tradition, crystalizing the Roman rite on selection for the Holy Order and its rite.44 This Gallican collection was composed very possibly about 476-485 by bishop Gen­­nadius of Marseille (tc. 496).45 As explained well in the Statuta Ecclesiae Antiqua, the elements of receiving the clerical state were the singling out for sacred office and ordination. There­fore it seems clear from this early collection that the bishop had the constitutive power in assigning of each degree. The introduction of this source regulates the qualities which are important for bishop’s consecration. This introduction con­tains also a certain creed which had to be accepted by the applicant.46 Exami­42 Cf. Concilium Chalcedonense (451) Can. 5: De his, qui transmigrant de ciuitate in ciuitatem episcopis aut clericis, placuit ut canones, qui de hac re a sanctis patribus statuti sunt, habeant propriam firmitatem. COD 90. 43 Szuromi, Sz. A., A püspökökre vonatkozó egyházfegyelmi szabályok az Anselmi Collectio Ca­­nonumban (Bibliotheca Instituti Postgradualis Iuris Canonici Universitatis Catholicae de Petro Pázmány nominatae IV/1), Budapest 2000. 104-106; cf. Concilium Arelatense (314) Can. 21: De presbyteris aut diaconibus qui solent remittere loca sua in quibus ordinati sunt et ad alia <loca> se transferunt, placuit ut his locis ministrent; quod si relictis locis suis ad alium se locum trans­ferre uoluerint, deponatur. Munier, C. (ed.), Concilia Galliae a. 314-a. 506 (Corpus Christiano­rum. Series Latina 148), Turnholti 1963. 13. 44 Vogel, C., Medieval Liturgy: An Introduction to the Sources (revised and translated by Storey, W. G. and Rasmussen, N. K.), Washington, D.C. 1986. 36,53. 45 Edition: Munier, C. (ed.), Concilia Galliae, 162-188; cf. Botte, B., I.e rituel des ordinations dans les “Statuta ecclesiae antiqua", in Revue Théologique ancienne et médievale XI (1979) 212-229. Vogel, C., Ordinations inconsistantes et caractére inamissible, Torino 1978. de Na­­vascués, P., Statuta Ecclesiae Antiqua, in Otaduy, J. - Viana, A. - Sedano, J. (dir.), Diccio­­nario General de Derecho Canonico, VII. Pamlona 2012. 409-411. 44 Qui episcopus ordinandus est, ante examinetur si natura prudens est, si docibilis, si moribus temperatus, si uita castus, si sobrius, si semper sui negotii, si humilibus affibilis, si misericors, si litteratus, si in lege Domini instructus, si in scripturarum sensibus cautus, si in dogmatibus ecclesiasticis exercitatus, et ante omnia si fidei documenta uerbis simplicibus asserat, idest Patrem et Filium et Spiritum sanctum unum Deum esse confirmans, totamque in Trinitate deitatem coessentialem et consubstantialem et coaternalem et coomnipotentem praedicans, si singulam quamque in Trinitate personam plenum Deum et totas tres personas unum Deum; esse confir­mans, totamque in Trinitate deitatem coesentialem et consubstantialem et coaeternalem et co­omnipotentem praedicans, sisingulam quamque in Trinitate personam plenum Deum et totas

Next

/
Thumbnails
Contents