Circulares literae dioecesanae anno 1915. ad clerum archidioecesis strigoniensis a Joanne Cardinale Csernoch principe primate regni Hungariae et archiepiscopo dimissae

XXIV.

•205

XXIV.

Nr. 6039.

Cardinalis solemnem indicit supplicationem in prima Missa „Rorate“ sub aurora diei 29. Novembris habendam.

Fortissima Domini exercituum dextera continenter pro nobis dimicante, digitosque ad praelia docente, nostra Germanorumque foedere vinctorum, belli gerendi artificum arma a solis ortu usque ad occasum, ab aquilone et mari victricia iam clarescunt ubique, imo resplendent pariter montes ab eis. Qui ante sesquiannum circiter, (ubi nempe infandum illud parricidium Seraii Bosniae perpetratum, re- giusque princeps Franciscus Ferdinandus coronae S. Stephani haeres sacrilega sicarii manu interemptus est) inviti, quippe ab insolenti Serborum popello identidem lacessiti : diu item reluctantes, tametsi iusti- tia causae et auxilio Dei, violatae fidei vindicis freti, descendimus in arenam, tantam sceleris importunitatem, contumeliasque alias in nos editas debita severitate correcturi: nunc, licet multiplicatis turpi foedere hostibus inter, summas fortunae belli varietates, non semel et ipsi clades accepimus haud exiguas: insolita decet gratulatione laetari, siquidem anni reverso tempore iniustam vim secundo Marte iusta vi repellere; hostium omne fas nefasque miscentium contumaciam, praeprimis in montium Carpatum iugis elidere, foedifraga autem arma, ad australes oras in

nos nuper concitata, feliciter successit, retundere. Immortales eam ob causam sint Deo laudes, re enim ipsa misericordia Domini, quia non sumus consumpti: imo vero confusa et repressa haeret insolens arrogantia ipsa, quae exoriente bello iam classicum, iam plenis buccis arma virumque canebat, nosque in ipsa ancipiti pugna semel iterumque convitiis maledictisque proscindere non verebatur. Tormenta quidem bellica necdum conticuere, imo diu noctuque latrant sine intermissione : nec mente videmus odia respirare; non ideo tamen despondere debemus animum, sed spes nostras in Eum coniicere unum, qui audit tacitas cogitationes suorum, vocemque sanguinis in tam atroci bello effusi, qui clamat ad Deum, sicut clamavit in Abel. (S. Ambr. libr. off. L. I. c. 41.) Quaenam autem sint tacitae cogitationes, quae ascendunt in cordibus nostris et pectora vehementius excruciant, unus ipse novit scrutator renum et cordium Deus; quem proinde duplicatis precibus ferventissimis exorare haud desistamus: velit propitius semina inimicitiarum et aemulationis convellere, illosque benignus maturare dies, in fastis gentium adscribendos, ubi omnes sine

32