Circulares literae dioecesanae anno 1906 ad clerum archidioecesis strigoniensis a Claudio Francisco Cardinale Vaszary principe primate regni Hungariae et archiepiscopo dimissae

II.

9

ecclesiasticam nempe auctoritatem directe impetunt; et sunt, qui abstinentiae ac jejunii incommoda mirum in modum exaggerantes eo facilius putant se ab hac lege excusari, quod spiritum poenitentiae penitus amiserunt.

Quapropter animarum curatores :

a) exponant fidelibus ipsam legem divinam jubere, ut legitimarum potestatum praescripta serventur. Jamvero Ecclesia, utpote societas perfecta et a Christo Domino fundata, auctoritate ac potestate pollet singula sua membra ad finem super- naturalem, ad salutem nempe animae obtinendam legibus ac praeceptis dirigere. De hac potestate loquitur Dominus ad Petrum: „Tibi dabo claves regni coelorum^ (Math. 16,19.) et rursus ad collegium Apostolorum : „ Quaecunque alligaveritis super terram, erunt ligata simul in coelo, et quaecunque solveritis super terram, erunt soluta in coelo.“ (Math. 18, 18.)

Apostoli et eorum successores ipsius Christi potestate vestiti sunt (Math. 28, 18); unde quanta est necessitas Christi potestati se submittendi, tanta est necessitas Apostolis, Ecclesiae praepositis, obe- dientiam praestandi. Apostolorum enim, postquam ad omnes gentes missi sunt, longe sacratior est auctoritas, quam discipulorum illorum, quibus cum temporariam tantum missionem Christus demandaret, dixit: „Qui vos audit, me audit, et qui vos spernit, me spernit. Qui autem me spernit, spernit eum, qui misit me.“ (Luc. 10, 16.)

„Sicut autem ad saeculares principes pertinet praecepta legalia juris naturalis determinativa tradere de his, quae pertinent ad utilitatem communem in temporalibus rebus : ita etiam ad praelatos ecclesiasticos pertinet ea statutis praecipere,

quae ad utilitatem communem fidelium pertinent in spiritualibus bonis. Jamvero jejunium utile est ad deletionem et cohibitionem culpae, et ad elevationem mentis in spiritualia. Unusquisque ex naturali ratione tenetur tantum jejuniis uti, quantum sibi necessarium est ad praedicta. Et ideo jejunium in communi cadit sub praecepto legis naturae; sed determinatio temporis et modi jejunandi secundum convenientiam et utilitatem populi christiani, cadit sub praecepto juris positivi, quod est a praelatis Ecclesiae institutum.“ Solidam hanc Aquinatis (II.

II. qu. 97 a. 3.) doctrinam enucleando clare ac plene explicari poterit fidelibus tam natura, quam finis praecepti ecclesiastici de jejunio.

b) Omni cum zelo ac industria excitentur etiam fideles ad spiritum poenitentiae.

Ut autem fideles de necessitate poenitentiae eo magis convincantur et illam eo libentius amplectantur, exponendum est illis „totam vitam christianam continuam poenitentiam esse debere“, quemadmodum docent Patres Concili Tridentini (Sess. 14 de extr. Unet.). Poenitentiam, sui abnegationem, mortificationem fere omnes Novi Testamenti paginae postulant a Christi sectatoribus. Et quod non agatur de mero consilio, sed de stricto praecepto, patet ex ratione, qua Christus Dominus ad viam arctam sequendam nos exhortatur: „Qui enim, inquit, voluerit animam suam salvam facere, perdet eam, et qui perdiderit animam suam propter me, inveniet eam.“ (Math. 16, 25.)

Quid autem potest efficacius esse jejunio ad spiritum poenitentiae alendum ac fovendum. „Est genus daemoniorum — ait divinus Salvator — quod non eji-