Circulares litterae dioecesanae anno 1894. ad clerum archidioecesis strigoniensis a Claudio Francisco Cardinale Vaszary principe primate regni Hungariae et archiepiscopo dimissae
I.
CIRCULARES DIOECESANAE. i. LAUDETUR JESUS CHRISTUS! Venerabiles Fratres ac Filii! Renovante iterum se anno, appetente sacro insuper Quadragesimae tempore, Nostrae simul ad onus Episcopatus sublevationis recurrente anniversario, facere non possumus, quin „Fratres charissimi et desideratissimi, gaudium meum et corona mea“ ad Vos quaedam dirigamus verba. Itaque inter haec novi recurrentis auspicia anni, prima ad Vos Nostra facientes verba, in nomine Jesu Christi, qui „honor est omnium dignitatum, quae gloriae suae sacris famulantur ordinibus“, qui „refugium nostrum et virtus“ est, omnibus diebus vitae nostrae : in nomine — inquimus — Jesu, in quo est omnis salus, plena benedictio coelestis et terrestris, Vos compellamus et consalutamus, grati pro omnibus, quae Nobis, summi in hac Archi-Dioecesi Pastoris fungentibus vice, annus in annum dum vergeret, obtulistis, votis, precamurque vicissim, ut virtus eiusdem sanctissimi Nominis Vos obumbret, contutetur, confortet et omni Vos in corpore et anima repleat salute. Dum Vestrae in Nos pietatis filialis, devotae item adhaesionis et charitatis, quando novum jubar novum induxerat annum, meminissemus; dum anno ex anno emergente, grato corde, gratias Illi, qui pietatem erga Praesulem cordibus infundit, alit et exigit, pro Vobis egissemus: Nostri in aure cordis de repente arcana resonuit vox, et non cessat resonare illa, quae duos ante annos aures tetigit Nostras et timore sacro confixit corda; tunc quippe dicebatur „Postulat S. Mater Ecclesia Catholica, ut hunc praesentem presbyterum ad onus Episcopatus sublevetis.“ Fratres ac Filii Dilectissimi! Huius Nostrae sublevationis seu in Episcopum Consecrationis anniversaria nunquam Nos non summas inter curas, arduos labores, anxiosque reperit angores; semper quippe, quas vehementer diligimus, vehementer eis timere debebamus: Ecclesiae ac Patriae; verum tamen, cum hic, quo tertia ei occurrimus vice, appropinquat annus, muneris, quod in Consecratione Nobis est impositum, gravius sentimus onus, gravius ferimus pondus ; nam pastoralis sollicitudinis maximis nunc incurvamur curis et laboribus, cum propiora impendunt pericula, nubesque procellosae infaustos suos effundere minitantur foetus. Eapropter ut ferventioribus nunc pro Nobis instetis orationibus, impensius Vos Nostri rogamus obsecramusque Ordinis Cooperatores; nisi enim qui „honoris fuit auctor, fiat administrationis adiutor,
