Circulares litterae dioecesanae anno 1886 ad clerum archi-dioecesis strigoniensis a Joanne Cardinale Simor principe primate regni Hungariae et archi-episcopo dimissae
IV.
24 eo fidei lux languet magis, deficit, ac tandem occidit. Vitia ipsa fidem recta non adoriuntur, sed a vitiis, ceu a prima scaturigine, impietas, incredulitas originem traliunt. Quo magis itaque carnis lenocinia, sensuum illecebrae, generatim terreni affectus corda implent, firmioresque in dies radices agunt, eo magis coelestium bonorum amore recedente, fides flaccescat et exulet necesse est. Hinc exurgit et impate- scit necessitas fidei vivae, quae per charitatem operatur, et sola salvat, dicente S. Paulo: „Justus autem meus ex fide vivit,“1) i. e. secundum leges et normas fidei, et monente S. Jacobo: „Quid proderit fratres mei, si fidem quis dicat se habere, opera autem non habeat ? Numquid poterit fides salvare eum ? Sic et fides, si non habeat opera, mortua est in semetipsa. Sed dicet quis: Tu fidem habes, et ego opera habeo; ostende mihi fidem tuam sine operibus; et ego ostendam tibi ex operibus fidem meam.“2) Et quid aliud, quam necessitas ad obtinendam vitam et salutem aeternam elucet e verbis per divinum Judicem ad judicatos jam ac a sinistris stantes dirigendis: „Discedite a me maledicti in ignem aeternum, qui paratus est diabolo et angelis eius. Esurivi enim et non dedistis mihi manducare: sitivi, et non dedistis mihi potum; hospes eram, et non collegistis me: nudus et non cooperuistis me; infirmus et in car- cere et non visitastis me. Tunc respondebit illis, dicens: Amen dico vobis: Quam- diu non fecistis uni de minoribus his, nec mihi fecistis, et ibunt hi in supplicium aeternum. “3) Per defluxum anni huius jubilaris DD. Curati exoptatissimam amplissimamque occasionem habebunt curae suae creditos fideles instruendi de fide catholica, de huius actu interno, et necessitate; item de externo fidei actu, nec non de peccatis fidei oppositis, imprimis cum videant experianturque, quod serpat haereatque, velut cancer, noxiorum nempe seminum virus, quae magistri iniquitatis diffuderunt ubique, cathedram pestilentiae erigentes vix non ubique, ut Christi cultores abalienent a fide; quodve in huius sequelam excrescat, veluti fluvius aliquis igneus rapidusque vitiorum nimirum illuvies, lapidesque offensionis augeantur, quibus ruina paratur incautorum et insipientium in puteum interitus. Fervide commendent suis parochianis, ut meditentur super excellentia doni fidei, nec ignorent immensam misericordiam, qua nos tanto beneficio Deus cumulavit. Soporem proinde aliquantisper excutiant recogitentque fidem suam annulum pretiosissimum esse, quo animarum suarum castissima sponsalia cum Deo obsignantur. Quid est, quod Deus, prae millibus fidei annulo animas nostras obsignavit, quod ab universali naufragio servatas in arca religionis suae reposuit; quod tanta dilectione eas complexus sit? Eo etiam studia sua pastores animarum conferant, ut fideles instituantur in repetendis frequenter fidei actibus; quia hoc exercitio adolescit, viresque recipit fides et vividior evadit. Fieri autem vix potest, fidem in corde vitam agere robustam, quin morum integritas fidei respondeat, seu ut fidem Christi, quam lingua nostra loquitur, etiam moribus vita fateatur. Virtutum Christianarum exercitia aliaque bona opera cor inflammant fidemque ipsam splendidiorem fortiorem- que reddunt. Doceant pastores gregis Dominici, gregem sibi creditum, ideo frontem signo crucis muniri, et sacro chrysmate ungi, ut coram universo mundo, etiam cum vitae dispendio, si opus fuerit, Christi fidem et legem sincere, candide atque invicta i) Hebr. io, 38. — ‘) 2. 14. squ. — a) Matth. 25, 41—46.
