Circulares litterae dioecesanae anno 1879. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis a Joanne Cardinale Simor principe primate regni Hungariae et archi-episcopo dimissae

XIII.

73

quae agitamus consilia, ne in S. Benedictum pietas omnium gentium, eo anno ad Cassinense monasterium veluti peregre deducta, nos animo extorres vel somno male correptos inveniat.

Tota gerendarum rerum a nobis ratio ad id unum venit, ut Coenobii nostri vetustissima loca, quae S. P. N. Benedicti praesentia evaserunt sanctissima, majorem in lucem prodeant, et quidquid venustatis et decoris artes habeant, in ea cumulate feratur. Quod munus nonnullis Fratribus nostri Ordinis Abbatiae Beuronensis , artium disciplinis apprime pollentibus, Reverendissimo eorum Abbate D. Mauro Wolter perhumane annuente, Cassinum adsciti3, demandatum est. Quorum ingenia circa id opus maxime fervent. Iam exagitata consilia, jam lineis adumbrata, et tantae rei quidquid usui foret moliri, comparare, ejus, ad exitum niti, et modis omnibus festinare.

Religione et cultu nobis augendam praecipuam se obtulit turris illa, olim omnino seclusa, nunc recentioribus septa aedificiis, quae primum S. Benedictum Sublacu demigrantem excepit, in qua tot ab eo perpetrata signa, Monachorum Regula conscripta, ad cuius fenestram stans omnem mundum velut sub uno solis radio collectum et Germani Capuani Episcopi animam ab Angelis in coelum deferri conspexit, in qua consistens Sororis suae animam in columbae specie coeli secreta penetrare vidit, ex qua ille iter Coelum ascensurus arripuit, quae sanctitatem ejus adhuc redolet. Superioris tabulati parietes S. P. Benedicti historias udo illinitas habebunt ; et nihil, sive in fornicibus, sive in pavimentis erit, quod loci religionem non exaequet. Quod vero ex hac turri, velut a purissimo fonte, tota Ordinis nostri vis vitae manavit, quae a Monachis, Regula magistra, sive in contemplativae, sive in activae vitae ratione geruntur, per gradus in inferiorem tabulatum ducentes ad parietes symbolice coloribus evolventur.

Ad cuius turris imum pervetustus aditus, inconsulte obstrusus, qui farinae modiorum divinitus illuc inlatorum, olei phialae per fenestram dejectae minime confractae, defuncti pueri ad vitam revocati testis fuit, et S. Benedicti ejusque discipulorum vestigiis aliquando pressus, iterum pervius pietati nostrae patebit. Antiquissimi fani reliquiae, in quo S. Benedictus Apollinis contrivit idolum aramque subvertit, nuper recognitae, omni impedimento disjecto nobis conspiciendae prodibunt.

Basilicae cryptam et SS. Patris Confessionem cultu et decore illustrandam eo impensius curabimus, quo Parentis nostri memoria eo in loco dulcius animum nostrum pervadit et recreat. Ibi sepulchrum, quod sibi vivens ipse paraverat, quod sextum ante mortis suae diem jussit aperiri, in quod una cum Sorore sua, minime in morte separandus inferebatur, et ubi quatuordecim abhinc saeculis conquiescit.

Abbates delectos Benedictini Jubilaei rebus parandis, opem praesentissimam nobis conlaturos ambigere nefas est. Qui caritatis suae officio optime fungentur, si votivas oblationes, a singulis Monasteriis S. Benedicto ultro decernendas, juxta mentem Rev. Abbatis S. Vincentii, haud longiori mora interjecta, nobis transmittendas curaverint, ne quae domesticae pietatis fovendae gratia inchoata sunt, alieno tantum subsidio ducantur ad exitum; et ne hospitii munia, nobis, rerum inopia conflictatis, minus honeste obeuntibus, Ordinis nostri decus aliquid capiat detrimenti.

Magna quidem adgredimur, et impensarum vis animum nostrum ab incoepto detorqueret, nisi Parentis nostri verba ad Monachos, de panis inopia contristatos a Gregorio relata, in majorem spem erigerent: „Hodie quidem minus est, sed die crastina