Circulares litterae dioecesanae anno 1869. ad clerum archi-dioecesis strigoniensis dimissae a principe primate regni Hungariae et archi-episcopo Joanne Simor

Nr. XXII.

maxime necessarium populo Cleri saecularis statum pristino vigori Divina clementia restituat; nec desunt in iis apta huic fini media, quemadmodum e brevi, quam subjicimus, instituti sive sodalitii ipsius adumbratione oppido liquet.

I. Finis huius Oratorii Dioecesani, e mente illorum, qui illud condiderunt, non est novum ordinem religiosum vel congregationem introducere; sed ipsummet statum clericalem pure amplecti, ita ut in omni vivendi ratione sancto quodam ardore animati, primaevam et genuinam vitae clericalis honestatem tutius et sanctius conservent: atque sic omnes et singuli et privatam suam, et animarum sibi commissarum aeternam salutem gna- viter promovere student. Cum igitur Oratoriis Dioecesanis iste praecipuus propositus sit finis, Clericos saeculares in integritate morum ac disciplina conservare, propterea qui huic instituto nomen adscribunt, sacris Ordinibus initiati, per vinculum mutuae caritatis, ex quo piorum hominum societates vim fere omnem ac decus accipiunt, illud assequi student, ut divinis doctrinis, sanctis exemplis, assiduis laboribus, egregiis conatibus semet perficiant, Deo quotidie melius famulentur, plurimasque animas lucrentur.

II. Cum finis Oratorii Dioecesani, ad quod Dei benignitate et munere omnes presbyteri saeculares vocati sunt, respectu sui, non sit alius, quam eum recipere vitae tenorem, qui a Jesu Christo, omnis perfectionis absolutissimo exemplari sumsit exordium, quem apostoli sub divinissimi Salvatoris magisterio edocti fuere et ad imitationem nostram servavere, quem optimi quique sacerdotes continuaverant, gloriantes in eo, quod „sint superaedificati super fundamentum Apostolorum et Prophetarum“ *): idcirco si qui Instituto huic aggregantur, ad hunc tam dignum finem consequendum noverint secundum leges eiusdem imprimis esse necessarium, amovere a se et fratribus spiritum mundi, causam tot malorum sanctitati clericali oppositorum; apprehendere autem spiritum Christi, 2) qui procul dubio praestantissimum Dei donum est — arripiendo media, ab Ecclesia nunquam non inculcata, quibus supernaturales virtutes, quae vera sunt animarum, lucrandarum instrumenta, impetrari exorariqúe a Deo largitore solent. Quia enim iuvare alios atque provehere ad Christianam perfectionem sibi proposuerunt membra Oratorii, ipsis quam maxime vitae integritati, quae ante omnia alia Sacerdotali ordine insignitis hominibus inesse debet, incumbendum est. Haec autem perfectio virtutum omnium assiduo studio et charitate in- prirnis atque familiaritate cum Deo per spirituales exercitationes assiduas comparatur, tum vero recta etiam atque sincera animi intentione, in rebus actionibusque omnibus ita obeundis, ut non propria vel affectio vel utilitas, sed Dei gloria populique fidelis salus ubique intendatur ac praeferatur. Quare sedulo iis praecipitur, operam dare, ut quam dili- gentissimi sint non solum in agnoscendis, sed in repellendis etiam pravis omnibus cupiditatibus, cum iis, quibus ad corporis voluptates sensuumque illecebras alliciuntur, tum illis quoque, quibus ad vitae commoda atque ad terrenorum bonorum amorem et desiderium pertrahuntur.

III. Maximam vim ad vitae innocentiam et ardorem zeli pastoralis fovendum habet sancta consuetudo precandi perpetuo retenta; unde sodales Oratorii, divinis officiis ac ministeriis rite ac pie obeundis, summam reverentiam adbibere iubentur. Ceterum exercitia pietatis sodalitii, non sunt alia ac presbyterorum et Christi fidelium in genere: videlicet adoratio sanctissimi Sacramenti, sacratissimi cordis Jesu, cultus Beatae Mariae Virginis, quotidiana pia lectio, meditatio, examen conscientiae, Breviarii, Rosarii aliarumque precum diligens recitatio. Bis saltem singulo mense — nisi saepius etiam id faciendum sit —

') Ephes. 2, 19. — 2) Rom. 8, 9.