KOZÁKY ISTVÁN: A HALÁLTÁNCOK TÖRTÉNETE I. / Bibliotheca Humanitatis Historica - A Magyar Nemzeti Múzeum művelődéstörténeti kiadványai 1. (Budapest, 1936)

DRITTER TEIL. Entwicklung der Todes-Tanz- und Toten-Tanz-Motive in der lehrhaften Dichtung des Mittel-alters und in den Urtypen der Todes- und Toten-Legenden - ZWEITER ABSCHNITT. Grundformen der Todes- und Toten-Legenden

-235­zum späteren Streit der Seele mit dem Körper überleiten. So z. B. beschreibt der Dichter, wie die bösen Geister die Seele noch im Leben, während des Daseins im Körper überlisten. Es ist aber auch schon von einem Ausgang der Seele die Rede, obwohl der Dichter jenen Kampf zu beschreiben gedenkt, den die Seele noch während des irdischen Lebens gegen den Körper führt. Da wir doch auch eine Sammlung der einschlägigen Produkte geben wollen, stehe hier das ganze Gedicht 1. Olim militaveram Pompis hujus saeculi, Quibus flores obtuli Meae juventutis. Pedem tarnen retuli Circa vitae vesperam, Nunc daturus operam Militiae virtutis. 2. Carnis insolentia Pugnat contra spiritum Nec metitur exitum Vitae temporalis : Sed si juxta meritum Referuntur praemia, Miserae stipendia Mors erit immortalis. 3. Diu carnem studui Subdere spiritui, Fame, siti, verbere subjicere : Nec potuit domari. Nam addicta voluptati. Servitutis jugum pati Detrectat misera ; tunc demum libera, Si sciret ancillari. 4. Felix illa servitus, Quae gehennales gemitus Adimit, et redimit De manu tribulantis. Spondet mundus libertatem, Dans peccandi facultatem Cujus delicias fugaces fugias, Et dolos adulantis. 5. Mundus et daemonium Fidem sanxere mutuam, Fraudis ad consortium, Carnem trahentes fatuam : Sic per proditorias blanditias Insidias procurant : Et in mortem animae miserrimae Nequissime conjurant. 6. In fenestris capitis Occultant retiacula, Sed vibrant in absconditis Tentationum jacula. Servat hostis aditus, sollicitus, Et exitus explorat, Trahens hanc in publicum Quae lubricum sophisticum ignorat. 7. Me deterret Dinae raptus (Gen. 34), Cujus forma Sichern captus Dum affectat fernere Violenti capere Primitias pudoris. Non est qui vim reprimat, Vel oppressae redimat Opprobrium sororis. 8. Cessa, caro, lascivire, Quia dies instat irae. Non te mundus rapiat, Non te circumveniat Fraus spiritus immundi. Nos haec vita deserit, Et ut umbra praeterit, Hujus figura mundi. (1. Cor. 7) 9. Nodos abrumpe veteres, Ut superes Hostis tentamenta, Ne templum Dei polluat, (I. Cor. 3.) Aut destruat Christi fundamenta. In einer anonymen Altercatio animae et corporis, welche im XXI. Band der Analecta hymn, von Dreves auf Seite 115—116, unter Nr. 169 nach der Handschrift Cant. ms. Petri de Medicis saec. XIII. Cod. Laurentian. PI. 29. 1. veröffentlicht wurde, ist es aber schon die Seele selbst, welche sich über die Herrschaft des Kör­pers beklagt und ihr irdisches und überirdisches Schicksal beweint. Es folge der Text : 1. Homo natus ad laborem, Tui status, tuae morem Sortis considera Propensius, Me parcius Quereiis aspera ; Quaestus ergo reprime, Ne animae, Quod misere commiseris, Quod pateris, Miser impropera. 2. Me dum fecit Deus mundam, Vas infecit faex immundam, Corrupit lutea, Desipio Nec sapio Meum Promethea ; Nil in carnis carcere Fit libere, Parit enim contagium Et vitium Moles corporea. 3. In abyssum culpae ducis, Quae commissum opus ducis, Procures temere, Me perimis, Cum opprimis Peccati pondere ; Tibi nomen animae Jam adime, Quia recte non animas, Cum perimas Me mortis opere. 4. In abusum rationis Vertis usum teque bonis Privas gratuitis. Dum sensibus

Next

/
Thumbnails
Contents