Fraknói Vilmos (szerk.): Monumenta Hungariae Historica 3. Monumenta Comitialia regni Hungariae 6. 1573—1581 (Bp., 1879)

II. A POZSONYI ORSZÁGGYŰLÉS 1576. JANUÁR- ÉS FEBRUÁRBAN

168 A POZSONTT ORSZÁGGYŰLÉS sua, quod vicarius ecclesiae Strigoniensis, per fiscalem, concionatores et parochos Augustanae confessionis citari facit in forum ecclesiasticum, et dum non comparent, non solum eosdem parochos, verum etiam ipsos dominos terrestres, usque ad impetrationem bracliii regalis vexat, contra leges Regni et nobilitatis libertatem. Verum res aliter se habet, quia nullum neque parochum neque concionatorem, neque dominum terrestrem dictus vicarius occasione Augustanae confessionis vexauit, sed cum ante annum ecclesias et parochos comita*uum Thwrocz et Lyptho, iuxta publicas Regni anuorum 1548. et 1550. constitutiones, visitaret, reperit, quod maior pars eorundem parochorum a fide catholica exorbitasset, inter quos erant nonnulli, qui a nullo catliolico episcopo ordinati, nihilominus sacra proplianis manibus tractare et concionare auderent. Brigae, ubi nullus unquam fűit episcopus, se ordinatos esse afíirmantes. Et licet secundum praenotatas constitutiones, seuere debuisset idem vicarius animadvertere in omnes fidei catholici desertores, tamen tribuens aliquid tempori, eos quidem qui ab episcopis ordinati, postea ab Ecclesia defecerunt, paterne monuit, ut in viam redeant, a qua aberrauerunt, neque seuerius aliquid in eos statuere voluit. Illis autem, qui, cum sacerdotes non essent, temere munus concionandi et sacramenta administrandi sibi usurpaueruut, mandauit, ut aut omnino in ordine •laicorum se continerent, aut ex Strigoniensi diocesi cliscederent. Quod et si illi se facturos tunc promiserant, tamen animati a dominis terrestribus, et praesertim Francisco Reway, adhuc non fecerunt. Ideoque coactus í'uit vicarius, tam de dominorum quam falsorum concionatorum contumatia Vestrae Sacratissimae Maiestati conqueri, ac mandatum a Vestra Maiestate obtinere, quo praecipiebatur dominis terrestribus, ut eiusmodi non ordinatos a catholicis episcopis parochos, de suis bonis eiicerent. At ne ad hoc quidem mandatum eiecti sunt. Proinde cum nullum aliud superesset remedium, citati sunt soli illi, non sacerdotes parochi, non propter confessionem Augustanam, sed propter temeritatem usurpandi sibi munus sacerdotum, ad quod vocati nou fuerunt. Et quia ne ad tertiam quidem citationem voluerunt comparere, proces-