Stromp László szerk.: Magyar protestáns egyháztörténeti adattár. II. Budapest 1903.

2. Somogyi Péter naplója. 1557—1558. (Stromp László.) Kétrészben. Elmondja Oláh Miklós esztergomi érsek alatt Pozsonyban, Nagyszombatban, Znióváralján átszenvedett fogságát és vallatását és majd meg kiszabadulását .

Decimum capitulum. Cum igitur inter edendum ultro citroque more Aulicorum varia proferentur, fit tandem mentio de Religione, ad quam paucis nostro sermone Ungarico locutus, tunc quidani senex commensalis, de genere sacrificulorum, longa bárba, cano capite, acri intuitu, grandique supercilio, caetera verbosus, tu, inquit, ubique disserendo de Religione tantum lites et jurgia inter nos excitas, bene, si non statim deferaris apud Rsmum. Cedo, inquam, mi domine, quid mali loquor? Tunc magister curiae ad senem, non tibi sed mihi est commissus hic captivus, quin haec ommittitis et non potius manducatis? hinc sublata mensa, nobisque (laus summo creatori) saturatis, ingruit serus vesper, quo deductus sum per militum decurionem, comitatus lictore, una cum exigua supellectili ad carcerem opacum, proxime templum exstractum, quo conjectus dies et noctes per janitores sedulo custodiebar in frigore et horroré, in fame et siti, in gemitu et lachrymis. Hinc Tyrnavienses fratres interdum accedunt partim suis expensis juvantes contra aegestatem imminentem, partim dictis amicis consolantes contra futuras Satanae tentationes, idque rarissime, propter Praesidis creberrimas minas. Verum paucis post diebus, quidam duo pii fratres animo imperterrito me accedunt usque carcerem tenebrosum, alter eorum nomine Stephanus Takatz a Kurth, alter vero Sebastianus nonime a Sellye, cum quibus, bone Deus, quam Amice, quantave charitate cibum potumque sumimus. Eductus prius per militem decurionem e tenebroso carcere illi mihi ego illis mutuo congratulari videor. Inter edendum vero pie colloquimur de Regni christi, de piorum assidua tribulatione et aliis christianorum piis exercitiis, caeteris interdum admirantibus, quod tam forti Animo accesserint me intra carcerem usque, ut non immerito ille predixerit vates, Amor omnia vincit. Peracto igitur (Laus summo creatori) prandiolo, illi foras egrediuntur demisso vultu: tamquam voti compotes de nostra mutua presentia, ego rursus tristi vultu ingredior opacum carcerem, paulo letior de illorum conspectu, dulcique presencia. Sicque longo spatio ab invicem separamur, quorum amabilis conspectus non amplius mihi visus est in vinculis propter minas assiduas Presidis.