Dugonics András: Argonauticorum sive de vellere avreo : Libri XXIV. / Andreae Dugonicii. - Posonii et Cassoviae : Apud Ionnem Michaelem landerer, typographum et bibliopolam, 1778 (L.sz. Cs.Gy.831)
Liber I. 13 Haec Bubulci oratio non magis opportuna aduenis, quam admiratione digna videbatur. Quid enim P nonne miraeulo eft íimile: Hoininem, inter feras edudum, habere mores noil tantum ab omni barbara feritate redemtos, fed ciuiles etiam, atque perpolitos. Ubi enim ifta, tarn parui cenfus homo non tantum difcere, fed et effari tarn culte potuit ? Sed ne fe humanitate vinci paterentur, ita illi Iafon repofuit : Tibi pariter , vir humaniilime , ut faufta omnia eueniant , precamur. Non Te profedo alio, quam Numine plenum fatis declarant verba, aliéna quidem a forte, fed digna virtute tua. Quem in Te obfecro reuerear? Deumne, hac fpecie reconditnm: an mortalem ? Eum certe, quicunque lis, qui nos certiores reddere et poifis, et velis. Die, age, Diue Senecio: cui terrae nauim adplicuimus? Soci'ine Penates Graecorum? aut ficut terris, ita et reiigione a nobis diííidetis ? Nam de incolis hoc mihi primum queri liceat : cur Fanum in 111uis defertum fuis pene ruderibus incubuit ? quae haec apud mortales immortalium reuerentia ? Bubulcus ubi de Fano aüdiit, primum omnium moerote, tum horroré etiam percelli, tremere dein labra, dentesque colicuti. Purpureus inde color albo in facie cedere, poftremo auertere fefe ab aduenis, ac velut confcia facinoris cuiuspiam fidera fufpedare. Sed ubi fludus paullulum detumuit, et vifus eft rationis froenos pofíie perpeti: Vos Vero, inquit
