Mathiae Corvini Hungariae regis epistolae ad Romanos pontifices datae et ab eis acceptae. Mátyás király levelezése a római pápákkal. 1458–1490. (Budapest, 1891. Mon. Vat. Hun. I/6.)

percepisse, teque celesti munerc, quasi divinum aliquem hominem, non solum isti regno, sed universo orbi Christiano missum esse, qui regni ipsius florida etate gubernacula exorsus, sublatis intestinis seditionibus, animum adhibeas ad gloriosum certamen Machometice secte exterminande; in quo cum ineffabilis fuerit et sit ardor mentis nostre, nullaque alia acrior pectori cura insideat, omnes existimare possunt, quanta sit nostra letitia, cum te tali tantaque indole et expectatione oportunissimo tempore rebus Christianis celitus accomodatum esse videamus. Equidem cum patris tui, invictissimi militis et athlete Christi, nobis memória in mentem venit, cuius eterna sunt in universam Christianitatem felicium gestorum monimenta, eterna laus et preconium, existimamus post illius lugendam mortem te alterum illius regni firmum columen et presidium esse futurum, et eo firmius, quo ante oculos patris ipsius tui glória proposita est, quam non dubitamus, serenitatem tuam esse non adequaturam solum, sed omni conatu superaturam. Quod eo facilius tibi erit, quo maior est tua, quam illius fuerit, facilitas: et tu rex, ille minister regni fűit. Quare serenitati tue, nobis universeque Christianitati congratulantes, hortamur eandem, ut tantum animi concipiat pro fidei orthodoxe defensione et infidelium extirpatione, quantum eum regem concipere decet, in quem, quasi divino nutu creatum, omnium Christianorum et precipue nostra fides collocata est. Non enim dubitamus immortalem Deum pari pietate serenitatem tuam directurum, ut eadem felicitate, qua iuveni tibi tantum regnum administrandum dedit, hostes íidei conteras, et eternam glóriám consequare. Debellandi autem Turchi et Constantinopolis non solum, sed terre sancte recuperande et secte Machometice exterminande nunquam tanta occasio aut oportunitas oblata est, cum post inclitam illám victoriam ductu patris tui Christianis concessam, aliasque tam per classem, quam in orientem cum legato continue tenuimus et tenemus, quam per dilectum filium nobilem virum Scandarbechum in Albania contra eundem Turchum habitas maximé attenuate sint eorundem hostium vires; in quos si serenitas tua vires regni istius concitabit, procul dubio victoria in manibus est. Oblationes vero et petitiones federis sive pacis, quam Turchi postulare dicuntur, omnino sunt non modo spernende et reiiciende, sed nec audiende, absitque, ut tam pernitioso exemplo serenitas tua animum inducat, ut apud se de pace aut federe cum hostibus Dei verbum fieri patiatur, quod absque maxima offensa Dei tuaque ac regni tui perpetua infamia et ignominia fieri non posset; sed stabilitis regni ipsius rebus in illos viriliter insurgat, eosque omni conatu exter-