Fejér, Georgius: Codex diplomaticus Hungariae ecclesiasticus ac civilis. Tomi VII. Vol. 4. (Budae, 1837.)

dicuntur septemtrionalem regionem a Tauro et Imao, montiJDiis Scytliiae Usque ad fluyium Tanaim, qui eandem mediam scindit. — Unde secundus fiJius Jafet, Magog, a quo descenderunt Scytliae. — Quidam NemrotJi voluerunt Hunorum sive Hungarorum fuisse protoparentem, yt in yno yolumine est positum. In altero autem yoluminum praedictorum stibditur: Quod Hunor et Magor, patres Hunorum sive Hungarorum, non fuissent filii Nemroth, qui fuit filius CJius, qui fuit Cliam, qui fuit Noae, — tum ex eo, quia ipse NemrotJi minquam juxta fluuium Tanaim Jiabitasset, tum vero, quia, ut supra dictum est, a Magog, filio Jafet, descendissent Scytiiae etc. Nam suJ^ditur: ut sacra Scriptura et Sancti Doctores dicunt, Hungari descenderunt a Magog, filio Jafet, qui post diluvium anno 58, prout S. Sigilbertus Episcopus Antioclienus in Chronica Orientalium refert: intravit terram Evilath, et ex conjuge sua Enech genuit Hunor et Magor supradictos, a quibus Iiuni et Magyari generati et denominati fuissent." P. I. cap. I. etll. Scriptores vero exteri et discordant et fabulantur: „Anthoninus autem Florentinus (prosequitur idem chronici Auctor) Archiepiscopus, in secunda sui chronici parte Hunorum originem in antiquiorum historiis se Jegisse, ponit, ex magis mulieribus Scythiae, ac silvestribus liominibus, quos nonnulli Faunos sicarios vocant, terribile hominum genus, editos esse. — Jordanus autem et quidam alii, Hunos ab inculiis Daemonibus, et quibusdam mulieribus, originem sumsisse, dixere. Invidia auctrice Jordanus hac ducitur sententia. Diodorus veroSiculus, Scytharum gentem apud Araxem flumen originem habuisse, parumque ab initio et modi-