Premontrei katolikus gimnázium, Keszthely, 1925

2 Anus perusta solibus exilique corpore, asino vecta, appropinquabat. Diductis pedibus, ut macras nudasque suras cerneres, asino insedebat anquibus succincta; penna rubicunda vibrabat piceis inserta capillis neglegenter reiectis et in tergo sparsis. Aspice mulierem iudaicam oculis noctuinis, dixit Dio. Ante domum sistit asinum. Viden', ut ardet tunica murice flammea! Dies hodiernus, Edepol, vere aptus mihi videtur, qui animos concitet. Sed quid sibi vult nunc ipsum? Ad Terentiam est itura. Semel in anno adveniebat. Quid enim, si domina interdum incantationibus non uteretur! Forsitan aurum faciat?! Quid habét in pera? Herbas habét magicas, ampullas veneni plenas, ova ranarum, pennas aecipitris et tabulas plumbeas. En, descendit ex asino. Nunc abiit ex conspectu. Desierunt. Dio exinde dextram coniugis complexus in pergulam cum illa rediebat, cum repente ex praetorio verba audiuntur: »Modesta fac venias cum rosis« simulque cernitur ad ianuam Terentia, uxor Ciceronis, pinquis et corpulenta mulier adunco nasu. Modesta marito suaviter osculato arreptisque odoratis rosis ad praetorium tetendit, quam Dio — amabile visu — cum filiolis consequebatur. Terentia Dione dimoto brachia collo famulae familiariter circumdedit et omnes hodie male affecti sumus, inquit, exceptis vobis, excepta te, lux mea. Quid si te non haberem ! Modesta in domo Ciceronis nata adultaque cum eximia venustate tum intemerata fide dominis suis in deliciis erat. Nova forte molestia es affecta, percontabalur Modesta. Velim levare possim tibi curas. Dio tuus toto caelo aiius est ac Cicero, murmurabat Terentia et nihil ultra locuta est. * Interea bibliotheca opere fervet. Cicero laborat hic cum librariis atque notariis usque a primo sole. Sic in singulos dies se litteris involvit. Quisque bibliothecam praetereuntium pedem digitis suspendit, ne clamorem tollat; ipsi parietes auscultare videntur. Bibliotheca camerata in septemtrionem speetat, itaque amabile frigus praebet ibi commorantibus; solum tesselis coloris viridis est stratum. Conclave totum luce perfunditur, quale fere lumen silvae habere solent. Praeter parietes tectotenus exstructa sunt loculamenta, in quibus nidificant volumina litterarum pretiosissima ceu columbae dormitantes capitaque alis subdentes. In angulo ex marmore cerneres effigiem Demosthenis nasu resarto. Paulo ante sumebant servi ientaculum: panem sale conditum cum caseo caprino ficisque et nunc aures arrigentes attendunt dominum dictaturum, qui paulisper in cogitationibus defixus columnam mentő suffixit. »Tantus est innatus in nobis cognitionis amor et scientiae ...« intonabat Cicero, sed priusquam perrexisset dictare nóvum opus, quod inscribetur »De finibus« ex conclavi bibliothecae contiguo vehementissima tussis audiebatur. Tiro fűit ibi, peritissimus nótárius, Ciceroni acceptissimus, qui iam pridem ab eo in libertatem vindicatus est. Desine, desine, quaeso, tussire, ocule mi! inquit blanda voce Cicero. En accipe lac, haustus eius tibi nectar erit. Ova cocta et trita cum melle lenient tibi tussim! Ad vires refovendas mollitia atque salubritate caeli in Aegyptum tibi proficiscendum erit.