Kalocsai főegyházmegyei rendeletek 1867-1879

— 7 — illuminet, cor et labia mundet, verba foecundet, aPatre luminum continua pia precatione imploraret

r dicere non cessans: „Domine labia mea aperies et os meumannunciabit laudem tuani;" *) „Servus tuus sum ego, da inihi intellectum, ut sciam testimonia tua." 2) — Nonnisi frequenti oratione iunctus Domino sacerdos noscet suavitatem intiiní cum Deo consortii et multiplicem consolationem exinde in animam promanantem, sciet, quam dulcis sit Jesus quaerentibus eum, et, quod ipse expertus est, verbis ad flammam divini amoris accensis commendando, fidei populo non suadebit solum, sed et persuadebit : „Jesurn ardenter quaerite, quaerendo inardescite;" 3) „gustate et videte, quoniam. suavis est Dominus, beatus vir, qui sperat in eo." 4) Dum graves exsequendo sacro muneri difücultates obstant, feroces adversarii in Ecclesiam, instituta eius et ministros furunt, solers ministeriura suő frustratur successu, boni deficiunt, mali non emendantur : nemo erit, nisi Dominus fortis et potens, coram quo prostratus sacerdos atnaritudinem animae suae cum certa spe obtinendae consolationis eőundere et dicere possit : „exquisivi Dominum, et exaudivit me, et ex omnibus tribulationibus meis eripuit me." 5) Dum laetos carpit pastoraliura suoruin laborum fructus, dum iuventutem cura sua in meliorem generationem succrescere videt, dum animara a perditione salvare, peccata praevenire, gravia scandala tollere, afflictos consolari, pacem discordibus reddere successit : quam dulce erit Dominum in oratione exquirere et inter pia exsultantis animi suspiria gratias ei reddere dicendo : „Magnificat anima mea Dominum, . . qui a respexit humilitatem" famuli sui, „fecit mihimagna Dominus, qui potens est et sanctum nomenejus."

6) Quia vero in his consistit, his absolvitur omnis vita sacerdotalis, proin sacerdos merito sine intermissione orandum habét : grati reverebimur, et quidem non affectu solum, sed facto etiam ac observantia, piam matris Ecclesiae sollicitudinem, qua pro nobis, praeter consuetas populares precationis, peculiares insuper in horis canonicis pro quovis diei tempore preces, meditationes, vitae beatorum Dei servorum considerationes, S. Scripturarum et Patrum lectiones praescripsit, ut, praeter insitum cordi intimioris cum fonté gratiarum consortii desiderium, positivo quoque Ecclesiae praecepto obligaretur sacerdos, orando, contemplando, laudando, deprecando quaerere Dominum, incessanter haurire lumen, robur et solamen. Quaeramus Dominum in nostri abnegatione. — Si enim christiani homiais vita in terris, teste aeternae veritatis voce, magnam partéin in sui abnegatione consistit, vita autem sacerdotis speculum sit, oportet, fideliuin : nemo studiosius sacerdote Dominum, procul a mundi deliciis, ipsoque hominum cousortio in deserto jejunantem et inter dulcia sacrae solutidinis gaudia «oelestibus nonnisi occupatum exquiret, ut, quod Magister fecerat, ipse quoque in vitae suae spirituális profectum facere adnitatur. Quod ni fieret, merito verereinur, ne in quotidiano cum fidelibus et saeculi viris commercio, quod ipsa ministerii nostri ratio exposcit, nos plus perdamus ac ipsi lucrentur, nec tam ipsi nostro exemplo Deo jungantur, quam potius nos ipsorura consuetudine Psalm. L. 17. - 2) Psalm. CXYIII. 125. — 3) Hymn. Eccl. - 4) Psalm. XXXIII. 9. — *) Psalm XXXIII. 5. — 6) Luc. I. 46. 99.