Kalocsai Főegyházmegyei Körlevelek, 1908

Index

— 32 nionem paschalem praeparant, ejusmodi admonitiones et libentius audiunt et alacrius exsequuntur. Quem in finem rationes quasdam frequentem sacram communionem suadentes heic breviter perstringere libet, ut eas, aut his similes pro re nata, praesertim sacrato hoc tempore, populo fideli, curae vestrae pastorali credito, uberius exponere, eumque harum ope ad tam salubre exercitium pie frequentandum pro vestro in Dei glóriám et animarum salutem zelo quam efficacissime excitare satagatis. * 1. Inter argumenta autem, quae frequentiorem, imo pro re nata quotidianum, SS. Eucharistiae usum suadent, primum et validissimum est Christi Domini, divini ejusdem institutoris, voluntas, his verbis expressa: „Amen, Amen dico vobis: nisi manducaveritis carnem filii hominis, et biberitis ejus sanguinem, non habebitis vitám in vobis."

1 Suapte intelligitur per vitám heic non naturalem, sed supernaturalem animae vitám intelligi, quam tunc possidemus, dum per gratiam sanctiflcantem cum Deo, fine nostro ultimo, conjuncti sumus. Hanc vero supernaturalem vitám juxta supra citata divini Salvatoris verba in nobis conservare non possumus, si panem vitae, sacrum nempe ejus corpus et sanguinem, per frequentem communionem manducare negligimus. Cujus ratio illa est, quia inde a pueritia nostra, a primo nempe rationis usu, continuis peccandi periculis obnoxii sumus. Undique enim nos animae nostrae hostes, diabolus, mundus et caro obsident, ut nos peccatoruin vinculis constringant, quorum unicum ad animae vitám exstinguendam sufficit. Contra haec vero spirituális vitae pericula coelestis animarum nostrarum Medicus tamquam efficacissimum, imo unicum, remedium sanctissimi corpo1 Joan. 6, 54. ris et sanguinis sui sumptionem commendat utpote, quae intimam nostram cum Illo conjunctionem jugiter conservat. „Qui raanducat — inquit — meam carnem et bibit raeura sanguinem, in me manet et ego in illo .... Hic est panis, qui de coelo descendit .... Qui manducat hunc panem, vivet in aeternum."

1 Ab illo igitur momento, quo puer aut puella illám mentis maturitatem assequuntur, ut sublimem sanctissimi Sacramenti dignitatem intellectu assequi et semet ad Ejus dignam sumptionem convenienter disponere queant: incipit pro quovis homine inevitabilis obligatio vitám animae suae spirituálém coelesti hoc pabulo jugiter alendi et conservandi. Quae obligatio deinde tractu temporis eo strictior et urgentior in dies évadit, quo gravioribus homo aduitus vitae quotidianae curis et laboribus distenditur, quove majoribus per haec impedimenta salutis perdendae periculis exponitur. Christianus igitur, qui coelesti hoc remedio raro tantum et negligenter utitur, non diu vitám animae suae conservabit, quia destituitur caritate erga divinum suum Salvatorem, de qua S. Joannes apostolus seribit: „Qui non diligit, manet in morte."

2 Certum igitur est, Deum incarnatum a fidelibus strictissime exigere, ut ad sumendum sanctissimi Corporis et sanguinis Sacramentum crebrius accedant, eisque, qui hoc facere negligunt, aeternam damnationem minatur. 2. Idem postulat a nobis S. Mater Ecclesia catholica a Spiritu S. illustrata. Primis aerae Christianae saeculis nullám Ecclesia de sumptione eucharistiae dabat legem. Zelus enim primorum christianorum tantus erat, ut nullo indigerent ad frequentandum coeleste convivium externo stimulo. Legimus enim de Christianis tempore apostolomul viventibus, quod: „Quotidie quoque 1 Joan. 6, 57-59. a 1. Joan. 3, 14.