Kalocsai Főegyházmegyei Körlevelek, 1908

Index

non solum ne gravioribus criminibus sit affinis, sed ne minimis quidem. In quo virorum tam venerabilium judicio Tridentina Synodus stetit, quum monuit clericos ut fugerent levia etiam delicta, quae in ipsis maxima essent (Sess. XXII, de reform., c. 1): maxima scilicet, non re ipsa, sed respectu peccantis, in quem, potiore jure quam in templorum aedificia, illud convenit: Domum tuam decet sanctitudo (Ps. XCII, 5). V. Sanctimonia in quo ponenda. Jam sanctitas ejusmodi, qua sacerdotem carere sit nefas, videndum est in quo sit ponenda: id enim si quis ignoret vei praepostere accipiat, magnó certe in discrimine versatur. Equidem sunt qui putent, quin etiam proflteantur, sacerdotis laudem in eo collocandam omnino esse, ut sese aliorum utilitatibus totum impendat: quamobrem, dimissa fere illarum cura virtutum, quibus homo perficitur ipse (eas ideo vocitant passivas), ajunt vim omnem atque studium esse conferenda ut activas virtutes quis excolat exerceatque. Haec sane doctrina mirum quantum fallaciae habét atque exitii. De ea Decessor noster fel. rec. sic pro sua sapientia edixit (Ep. Testem benevolentiae, ad Archiep. Baltimor., 22. jan. 1899): „Christianas virtutes, alias temporibus aliis accommodatas esse, is solum velit, qui Apostoli verba non meminerit: Quos praescivit, et praedestinavit conformes fieri imaginis Filii sui (Rom. VIII, 29). Magister et exemplar sanctitatis omnis Christus est; ad cujus regulám aptari omnes necesse est, quotquot avent beatorum sedibus inseri. Jamvero haud mutatur Christus progredientibus saeculis, sed idem heri et hodie: ipse et in saecula (Hebr. XIII, 8). Ad omniura igitur aetatum homines pertinet illud: Discite a me, quia mitis sum, et humilis corde (Matth. XI, 29); nulloque non tempore Christus se nobis exhibet factum obedientem usque ad mortem (Philipp. II, 8); valetque quavis aetate Apostoli sententia: Qui . . . sunt Christi, carnem suam crucifixerunt cum vitiis et concupiscentiis (Gal. V, 24)." — Quae documenta si quidem spectant unumquemque fidelium, propius tamen ad sacerdotes attinent: ipsique prae ceteris dicta sibi habeant quae idem Decessor Noster apostolico ardore subjecit: „Quas utinam virtutes multo nunc plures sic colerent, ut homines sanctissimi praeteritorum temporum ! qui demissione animi, obedientia, abstinentia, potentes fuerunt opere et sermone, emolumento maximo, nedűm religiosae rei, sed publicae ac civilis." Ubi animadvertere non abs re fuerit, Pontificem prudentissimum jure optimo singularem abstínentiae mentionem intulisse, quam evangelico verbo dicimus, abnegationem sui. Quippe hoc praesertim capite, dilecti filii, robur et virtus et fructus omnis sacerdotalis muneris continetur: hoc neglecto, exoritur quidquid in moribus sacerdotis possit oculos animosque fidelium offendere. Nam si turpis lucri gratia quis agat, si negotiis saeculi se involvat, si primos appetat accubitus ceterosque despiciat, si carni et sanguini acquiescat, si quaerat hominibus piacere, si fidat persuasibilibus humanae sapientiae verbis; haec omnia inde tluunt, quod Christi mandatum negligit conditionemque respuit ab ipso latam: Si quis vult post me venire, abneget semetipsum. (Matth. XVI., 24). VI. A sanctimonia ubertas ministerii. Ista Nos quum adeo inculcamus, illud nihilo minus sacerdotem admonemus, non sibi demum soli vivendum sancte: ipse enimvero est operarius, quem Christus exiit . . . conducere in vineam suam (Matth. XX, 1). Ejus igitur est fallaces herbas evellere, serere utiles, irrigare, tueri ne inimicus homo superseminet zizania. Cavendum propterea sacerdoti ne, inconsulto quodam