A Győri Püspökség Körlevelei, 1917
Tartalomjegyzék
100 vérit deplorandum esse quod eis malis a ministris verbi non satis afferatur medicinae. Numquid sermo Dei talis esse desiit, qualis ab Apostolo dicebatur, vivus et efficax et penetrabilior omni gladio an- cipiti? Vitio certe tribuendum est ministrorum qui non tractant, quemadmodum oportet, hunc gladium, si is non omnibus locis vim suam exerceat. Neque enim dici potest melioribus, quam nos, temporibus Apostolos usos esse, quasi tum aut plus esset docilitatis ad Evangélium aut minus contra divinam legem contumaciae. Omnino igitur, quod Nos apostoliéi officii conscientia admonet duorumque proximorum Decessorum exemplum hortatur, (lmc,summo studio, pro rei gravitate, incumbendum Nobis esse intelligimus, ut praedicationem divini verbi ad eam normam, ad quam Christi Domini iussu Ecclesiaeque statutis dirigenda est, ubique revocemus. Principio, venerabiles Fratres, quaeramus oportet, quas ob causas in hoc genere de via declinetur. Iam istae causae ad tres redire videntur: aut is ad praedicandum assumitur qui non debet; aut id muneris non eo exercetur consilio quo debet; aut non eo modo quo oportet. Etenim praediactionis munus, ex Tri- dentinae Synodi doctrina, Episcoporum praecipuum est.1 Apostoli quidem, quorum in locum successere Episcopi, hoc maxime suarum partium esse duxerunt. Ita Paulus: Non enim misit me Christus baptizare, sed evangetizare.2 Ceterorum autem Apostolorum ea fuit sententia: Non est aequum nos derelinquete Verbum Dei, et ministhare mensis.3 Etsi autem proprium id est Episcoporum, tamen, quoniam variis distenti curis in suarum gu1 Sess. XXIV., De Ref., c. IV. — 81. Cor., 1, 17. ‘ Act., 6, 2. bernatione ecclesiarum, nec semper nec usque quaque ipsi per se possunt, necesse est etiam per alios huic officio satisfaciant. Quare in hoc munere quicumque praeter Episcopos versantur, dubitandum non est quin, episcopali fungentes officio, versentur. — Haec igitur prima lex sanciatur, tut munus praedicationis sua sponte suscipere liceat nemini; sed ad illud exsequendum cuivis opus sit missione legitima, quae, nisi ab Episcopo, dari non potest: Quomodo praedicabunt, nisi mittantur?1 Missi sunt enim Apostoli et ab Eo missi qui summus est Pastor et Episcopus animarum nostrarum;2 missi septuaginta duo illi discipuli; ipseque Paulus, quamvis constitutus iam a Christo vas electionis ut nomen eius coram gentibus et regibus portaret,3 tum demum iniit apostolatumquum seniores, Spiritus Sancti mandato Segregiate mihi Saulum in opus (Evangelii) ;4 obtemperantes, eum cum impositione manuum dimisissent. Id quod primis Ecclesiae temporibus perpetuo usitatum est. Omnes enim, vel qui in sacerdotum ordine eminebant, ut Origenes, et qui postea ad episcopatum evecti sunt, ut Cyrillus Hierosolymitanus, ut Ioannes Chrvsosto- mus, ut Augustinus ceterique Doctores Ecclesiae veteres, sese ex sui quisque Episcopi auctoritate ad praedicandum contulerunt. Nunc vero, venerabiles Fratres, longte aliud venisse in consuetudinem videtur. E sacris oratoribus non ita pauci sunt in quos apte cadere illud dixeris quod queritur Dominus apud Ieremiam: Non mittebam prophetas, et ipsi currebunt.5 Nam cuicumque vel ex ingenii indole vel aliis quibusvis de causis ministerium verbi suscipere libuerit, facile ei patet aditus ad 1 Rom., 10, 15. — * 1 Petr., 2, 25. — 8 Act., 9 15. — * Act., 13, 2. — 6 Ierem., 23, 21.
