A Győri Püspökség Körlevelei, 1894
Tartalomjegyzék
68 nobiscum communione, mirum profecto quanta Ecclesiis vestris dignitas, quantum decus, divino munere, accedet. Sic igitur vestram ipsorum suplicationem Deus perbenigne audiat, Fac cessent schismata ecclesiarum,*) atque, Congrega dispersos et reduc errantes, et conjunge sanctae tuae catholicae et apostolicae Ecclesiae;2) sic ad illam restituamini unam sanctam- que fidem, quam ultima vetustas nobis perinde vobisque constantissime tradidit; quam patres ac majores vestri inviolate servarunt; quam ipsam splendore virtutum, magnitudine ingenii, excellentia doctrinae certatim illustravere Athanasius, Basilius, Gregorius Nazian- zenus, Joannes Chrysostomus, uterque Cyrillus, aliique magni complures, quorum gloria ad Orientem atque Occidentem, tamquam communis hereditas, aeque pertinet. Vosque nominatim compellare hoc loco liceat, Slavorum gentes universae, quarum claritudinem nominis multa rerum gestarum monumenta testantur. Nostis quam egregie de Slavis meruerint sancti in fide patres Cyrillus et Methodius, quorum memoriam Nosmetipsi honore debito augendam aliquot ante annis curavimus. Eorum virtute et laboribus parta pleris- que e genere vestro populis humanitas et salus. Quo factum, ut Slavoniam inter et Romanos Pontifices pulcherrima vicissitudo hinc beneficiorum, illinc fidelissimae pietatis diu extiterit. Quod si majores vestros misera temporum calamitas magnam partem a professione romana alienavit, considerate, quanti sit redire ad unitatem. Yos quoque Ecclesia pergit ad suum revocare complexum, salutis, prosperitatis, magnitudinis praesidium multiplex praebitura. Caritate non minore ad populos respicimus, quos, recentiore memoria, insolita quaedam rerum temporumque conversio ab Ecclesia Romana sejunxit. Yariis exactorum temporum casibus oblivione dimissis, cogitationem supra humana omnia erigant, animoque veritatis et salutis unice cupido reputent apud se constitutam a Christo Ecclesiam. Quacum si velint congregationes conferre suas, et quo loco in illis religio sit, aestimare, facile dabunt, se quidem multis maximisque in rebus, primordiorum oblitos, ad nova errore vario defluxisse; neque diffitebuntur, ex eo velut patrimonio veritatis, quod novarum rerum auctores secum in secessione avexerant, nullam fere formulam fidei certam atque auctoritate praeditam apud ipsos superesse. Iinmo vero illuc jam deventum, ut multi non vereantur fundamentum ipsum convellere, in quo religio tota et spes omnis mortalium unice nititur, quod est divina Jesu Christi Servatoris natura. Pariter, quos antea novi veterisque Testamenti libros affirmabant divino afflatu conscriptos, eis nunc talem abnegant auctoritatem; quod sane, data cuilibet potestate interpretandi sensu judicioque suo, omnino consequi erat necesse. — Hinc sua cujusque conscientia sola dux et norma vitae, qualibet alia rejecta agendi regula; hinc pugnantes inter se opiniones et sectae multiplices, eaedemque persaepe in naturalismi aut rationalismi placita abeuntes. Quocirca, desperato sententiarum consensu, jam conjunctionem praedicant et commendant fraternae caritatis. Atque id sane vere: quandoquidem caritate mutua cunjuncti esse universi debemus. Id enim maxime Jesus Christus praecepit, atque hanc voluit esse sectatorum suorum notam, diligere inter se. Yerum qui potest copulare animos perfecta caritas, si concordes mentes non effecerit fides? — His de causis complures eorum, de quibus loquimur, sano judicio, veritatisque i. ____,_____ ‘) 1 laöfjov to. Gyj.GiJ.ona. vcov szzX.7)<7Mt>v. (In liturg. S. Basilii). 2) Tou; effxopiuffasvou; émauví'foc'fs, tou? •rcs7sXavy)i/ivou; ž—xvávxví, -žal cúvoaj/ov ttí dy(x gou zartoAzri ’/.ai áTTOSToXizví ’E-/.zXr,<jía. (Ib.).
