A Győri Püspökség Körlevelei, 1889
Tartalomjegyzék
2 Nr. 365. Encyclica Summi Pontificis de concluso anni sui iubilaei sacerdotalis. gione vacaturi, nec sordidos rerum temporalium quaestus appetentes, nec negotiis saecularibus impliciti1 sed unice Deo militantes, et victricis sanctimoniae laude celebrandi: tunc erumpet quasi mane lumen nostrum, et sanitas citius orietur; et anteibit faciem nostram iustitia nostra et gloria Domini colliget nos,“2 Dominique protectio non deerit nobis. Et quae inde fideli populo sanctitatis lux effulgebit? Quam cito, quam prospere doctrina, et multo magis sacerdotum, ministrorum Christi, qui est via, veritas, et vita,3 exemplo ille permotus, disciplinam Christiani nominis hinc inde collapsam in integrum restituet, ac in pristinum splendorem virtutum revocabit. Tunc fiet, quod Psaltes regius4 anhele exoravit a Domino dicens: „Sacerdotes tui induantur iustitiam, et Sancti tui exultent.“ Mira, sed vera et necessaria connexio. Ministrorum Christi iustitiam, Christi fidelium sequitur exultatio. Si Sacerdotium integrum fuerit, tota Ecclesia floret, ut experientia omnium temporum docet.;> Quippe conversatio nostra magistra est publicae disciplinae; quidquid enim nos fecerimus, hoc sibi omnes faciendum putant.6 Sagittae potentis acutae sunt7 quidem, verba Sacerdotum, quibus audientium corda feriuntur, sed tunc maxime valent, si ut Psaltes reg. loquitur, cum carbonibus desolatoriis agant. Carbones vastatores probitatis exempla sunt, quibus vitiorum omnium spinae comburuntur. „Melius docentur fideles facto, quam voce.“8 Bene facere, prima doctrina est.9 Sermo enim actione destitutus non ultra aurem grassatur.10 At qui ab actione animatus est, alte penetrat, animumque attingit. Sane Sacerdotes excubantes in custodia tabernaculi, et in ministerio altaris11 ac nemini dantes ullam offensionem in verbo aut facto, ut non vituperetur ministerium eorum,12 sed in omnibus exhibentes se „sicut Dei ministros in multa patientia, in laboribus, in vigiliis, in castitate, in scientia, in longanimitate, in spiritu sancto, in charitate non ficta, in verbo veritatis, in virtute,“ vivi libri, vivaeque leges evadent, quod de Sanctis Apostolis Chrysostomus ait, cunctorum que ex se fontem effundent bonorum; foecundissima enim virtutum parens est probata illorum integritas. Ut namque causa sunt ruinae populi sacerdotes mali,'3 ita ruinis succurrunt easque inhibent justi et ipsi oculorum radii virtutem quandam videntur infundere.14 Quamobrem lucem mundi eos iure merito Christus15 appellavit; ut enim lux viam praesignat, et vitam virtutemque inspirat, contra vero illius defectu, omnia tenebris, et coeca iacent caligine, inertique frigore constringuntur atque intereunt, ita Sacerdotes ad virtutem aliis praelucere oportet, et vitam virtutemque ad opera salutaria infundere, secus omnes in errore versantur, in tenebris coecutiunt, ignaviam contrahunt, et pessumeunt. Tanti valent probata ministrorum Ecclesiae exempla. Itaque tales nos exhibeamus in omni vita et conversatione nostra, ut nos existiment homines esse veros Christi ministros, et dispensatores mysteriorum Dei viventis in saecula saeculorum.16 Strigonii, die 1-a Januarii, 1889. Solemniis Quinquagenariorum Sacerdotii sui finem imposuit, monumentumque aere perennius erexit ipse Sanctissimus Dominus noster per Encyclicas desuper 1 2. Timoth. 2. 4. — * cf. Isai. 58, 8. — 8 Joann. 14, 6. — 4 131, 9. — 6 cf. Chrysost. Homil. 38. in Matth. — 8 Hieronym. Ep. 3. ad Heliod. — 7 Psalm. 119, 4. — 8 S. Augustinus in psalm. 119. — 9 S. Ambros. Serm. 86. — Isid. Peius, ep. 202. — " Numeri 18, 5. — 19 2. Cor. 6. — 18 S. Gregor. M. ep. 64. — 14 S. Ambros, in Psalm. 118. — 18 Matth. 5. 14. — 18 1. Cor. 4. 1.
