A Győri Püspökség Körlevelei, 1872
2 tifici Summo fideles, quos ultramontanos vocitant; conculcata omni reverentia canonica, viros in superioribus Hierarchiáé gradibus constitutos convitiis dilacerare; disciplinam ecclesiasticam fastidire, infringere, vilipendere; totam denique Ecclesiam modernis Status doctrinis adcommodare, rectius heterogeneis principiis adulterare. Nihil autem magis reformidant, quam subordinare prudentiam suam prudentiae Ecclesiae, rationem suam sententiae Ecclesiae subjicere. Diffiteri nec possumus, nec volumus, haud paucorum fidem et adhaesionem erga Ecclesiam infaustis horum conatibus non parum fuisse labefactatam, corda haud parum conturbata: ast aeque certum est, plurimos viso nefastorum istorum conaminum funesto exitu, consideratoque nonnullorum plenario lapsu, a via perditionis, quam jamjam ingressuri erant, deterritos ad meliorem frugem redivisse. Orate, Fratres ac Filii in Christo Dilectissimi! Dominum, ut auferat velamen de cordibus deceptorum, Vobis autem, fideli- busve curae vestrae pastorali concreditis det gratiam perseverantiae in fide, et in dilectione mandatorum Ecclesiae suae Sanctae. Cum abominatione rejicite scripta antesignanorum istorum, qui vestra corda turbare tentant, quod praeceptis meis salutaribus jam anno 1869 in Pastoralibus Conferentiis Jaurini tunc habitis moniti, alioquin jam etiam ipsa propria experientia vestra cautiores facti, ultro et sponte facere pergitis. Non turbetur cor nostrum. Nos enim scimus, non religionem, quae de coelo est, non Ecclesiam Catholicam Christi sponsam esse perficiendam et reformandam, sed cognitionem religionis et Ecclesiae in hominum intelligentia, in idque nobis connitendum, ut fideles nostri eorum, quae a Christo ejusque Ecclesia tradita et praecepta sunt, meliorem perfectioremque cognitionem adquirant, et ad ea, quae bona et sancta sunt, expeditiores usque fiant et ferventiores. Atque ideo infelicium hominum religionem et Ecclesiam perficiendi et reformandi studium rejiciamus. Si quid autem in disciplina, quae mutationi obnoxia esse potest, immutandum fuerit, hoc equidem non ab his, qui disciplinam omnem perhorrescunt, sed a potestate legitima legum custode et vindice exspectemus. Non turbetur cor nostrum. Scimus namque nostram Ecclesiam Romanam esse solam, quae tota illa forma et omnibus illis lineamentis gaudet, quae Christus Ecclesiae suae indidit; scimus hanc Romanam Ecclesiam esse, quam Christus audire nos jussit, quam Ipse suam Ecclesiam vocavit; scimus hanc Ecclesiam esse ovile, cujus ipse Christus supremus Pastor est, esse aedificationem constructam super fundamentum Apostolorum et Prophetarum. Scimus, de hac Ecclesia esse intelligenda illa, quae Lactantius tam recte scripserat: „Sola Ecclesia — inquit — Catholica est, quae verum cultum retinet; hic est fons veritatis, hoc domicilium fidei, hoc templum Dei, quo siquis non intraverit, vel a quo siquis exiveidt, a spe vitae et salutis aeternae alienus est. Neminem sibi oportet pertinaci concertatione blandiri, agitur enim de vita et salute, cui nisi caute ac diligenter consulatur, amissa et exstincta erit.“2) Hoc de tota Ecclesia. Sed nec ex eo turbetur cor nostrum, quod vel solum visibile Ecclesiae hujus Caput definitione SS. Concilii Vaticani, in proponenda fidei et morum doctrina cum omnium Christianorum Doctoris munere fungitur, per assistentiam divinam ab errore omnino immune dicatur. Nulla enim hic inducitur novitas, nulla hinc orietur fidei per!) Inst. Dir. L. 4. 5. 30.
