A Győri Püspökség Körlevelei, 1866
Tartalomjegyzék
17 mensas amoris sui explicat divitias se se pro nobis immolando. Quid enim Deus tali sequestro operam suam pro nobis interponenti negare queat? Ecclesia confisa potenti Mediatoris sui opitulationi nullos figit petitionibus suis limites. Orat pro liberatione a praeteritis, praesentibus et futuris malis; pro vivis et defunctis; pro bonis praesentis et futurae vitae. — Quodsi bonorum spiritualium inopes sumus, si multa nobis desunt, id nobismet ipsis culpae demus oportet, qui vas non satis amplum afferimus ad hauriendum de fontibus Salvatoris. Venerabilis Antonius de Collellis dicere solebat: „ego quando celebro et teneo in manibus Jesum meum, ab ipso obtineo quaecumque volo." Et sane quid ab eo postulare exspectareque non liceat, qui se totum pro nobis impendit? Si hactenus dicta paucis complecti velimus, non aptius id fieri posse existimamus, quam verbis S. Laurentii Justiniani: „Sacrae missae oblatione nulla major, nulla utilior, nulla oculis divinae Majestatis est gratior. Offertur aeterno Patri nati assumta humanitas, quatenus agnoscat ipse quem genuit, quemque pro salute hominum misit in terram; ut interventione ipsius delinquentibus veniam, lapsis manum, et justificatis praebeat vitam; in cujus oblationis hora, quantum fas est credere, aperiuntur coeli, mirantur angeli, sancti laudant, exultant justi, captivi visitantur, compediti solvuntur, infernus luget, sanctaque in spiritu laetatur ecclesia. “ 39) — Qualis igitur, nobis mens, qualis nobis sensus esse debet, dum spectaculum infinitae caritatis — Dei-Hominis pro nobis mo- rientis — oculis fidei quotidie praesens et coram intuemur! Quid si Christum revera ex amore nostri in cruce exspirantem vidissemus? Et ecce idem in altari peragitur, sola offerendi ratione diversa. Quis itaque non concinat pio theologo exclamanti: „0 Deum verum Deo vero, vero item sacrificio in altaribus nostris amore nostri iterato immolari! sunt verba infinitae significationis, quae continent mysterium amoris immensi, qualis amore mutuo pariter immenso, immo perenni ac aeterna ecstasi dignissimus est.“ 40) Cum tale tantumve sit sanctissimum altaris mysterium, ad illud digne celebrandum, et percipiendos, qui ex eo proveniunt salutares effectus, cei’tas easque haud vulgares requiri dispositiones, etsi non diceretur, res ipsa palam loquitur. Dispositiones hae generatim in vitae sanctitate, signanter vero in viva fide, insigni devotione, et eximia mentis animique puritate consistunt. Jam in antiqua lege Dei ipsius auctoritate intimatum comperimus: „Sacerdotes, qui accedunt ad Dominum, sanctificentur, ne percutiat eos.ft 41) „Sanctificabor in iis, qui appropinquant mihi." 42) „Sancti erunt Deo suo, et non polluent nomen ejus: incensum enim Domini, et panes Dei sui offerunt, et ideo santi erunt. “ 43) Si verum est, sanctitatem gradui, quem quis in domo Dei occupat, et muniis, quae illic obit, commensu- ratam esse debere; si flammam caritatis eo intensius flagrare convenit, quo quis vicinior est illi, qui se ipsum „ignem consumentem" 44) dici voluit: qualem, quaeso, vitae integritatem, qualem caritatem, qualem sanctitatem in sacerdote novae legis requiri arbitrabimur? cui tam propinqua sanctaque est cum divino Salvatore necessitudo, sive hic ut pontifex, sive ut victima spectetur. Si ut pontifex spectetur, sacerdos illius vices agit; ille est, qui proprie et in realitate operatur: nos, ut Angelus scholae loquitur, instrumentum dumtaxat siimus princi39) Serm. de Euchar. — 40) Herculan. Oberrauch, diss. 6. de Euehar. pag. 105. — 4I) Exod. 19, 22. — 42) Lev. 10, 3. — «) Lev. 21, 6. — «) Deut. 4, 24.
