A Győri Püspökség Körlevelei, 1865
Tartalomjegyzék
73 ad nos usque pervenisse: an aliunde id repeti potest, quam quod fideles legi Ecclesiae morem gerentes, libros illos igni oblitterandos tradiderint? — Concilium Constantinopo- litanum II. a. 553. scripta Theodoreti adversus S. Cyrillum, necnon libros Theodori Mopsuesteni, et epistolam Ibae, jam antea a Vigilio Papa proscripta, incendio devovit, et exemplarium, si quae forte superessent, lectionem intentata excommunicatione interdixit. — Concilium Bracarense I. a. 563. Scripturas a Priscilliano adulteratas, uti et tractatus Dictinii sub eadem poena legi vetuit. In Concilio Lateranensi a. 649. sub Martino I. statutum: „Si quis non respuit et anathematizat anima et ore nefandissimos haereticos cum omnibus impiis eorum conscriptis . . . hujusmodi condemnatus sit.Ä In Concilio generali sexto a. 680. scripta monothelitarum flammis injecta. S. Bonifacius Germaniae Apostolus coacta a. 745. synodo, libros cujusdam Aldeberti cremandos decrevit; idque a Zacharia Papa in Concilio Romano approbatum. Concilium Nicaenum II. a. 787. iconoclastarum libros damnavit. Nicolaus I. a. 866. in suo ad quaesita Bulga- rorum responso, libros saracenorum, tamquam noxios et blasphemos igni tradendos pronuntiat. — Consulto praeterimus, ne justo simus prolixiores, quae proxime subsecuta aetas in praesens argumentum suppeditat testimonia ; uti quod Nicolaus II. in Concilio Romano a. 1059. scripta Berengarii; Innocentius II. a. 1140. libros Petri Abaelardi et Arnoldi a Brixia; Eugenius III. in Concilio Rhemensi a. 1148. libros Gilberti Porretani; Concilium Parisiense a. 1204. quaternulos Davidis de Dinant; Alexander IV. a. 1226. tractatum Guilelmi a S. Amore; Concilium generale Constantiense a. 1414. scripta Joannis Huss proscripserint, et combusserint, eorumque lectionem sub anathemate prohibuerint. Quis itaque vel ex his, quae obiter delibavimus, non videat, Ecclesiam sem- per jus sibi vindicasse libros noxios prohibendi, nullive pepercisse studio, ut eos fidelium suorum manibus eriperet? Neque vero illud praetereundum putamus, antiquissima esse vestigia moris, lucubrationes, antequam eae publicarentur, censurae Summi Pontificis substernendi. Id sane factum constat a Caesario Arelatensi, S. Honorato, Gennadio, aliisque. S. Augustinus libros suos contra Pelagianos Bonifacio, S. Anselmus suos de Trinitate Urbano II. submisit. Nec orientales ab hac consuetudine fuisse alienos, docent exempla Dionysii Alexandrini, Joannis Orthodoxi, Photii, ac praesertim Eulogii Patriarchae Alexandrini, qui scripta sua Gregorio M. perlustranda transmisit. Notum est effatum Nicolai I. a Gratiano relatum: 29) „Romanorum Pontificum decreto ceterorum opuscula tractatorum approbantur vel reprobantur.“ Concilium Suessionense a. 1121. libros Petri Abaelardi vel ideo pro damnatis habendos edixit, quod Romani Pontificis aut Ecclesiae auctoritate commendati non apparerent. Concilium provinciale Oxoniense a. 1408. sub excommunicatione prohibuit, ne quis haberet legeretque librum ab academia Oxoniensi aut Canta- brigensi non approbatum. Intei’im non abnuimus, si quis contendat, id nec universim observatum, nec lege aliqua imperatum fuisse, ut scripta omnia prius ac in lucem emitterentur, judicio Ecclesiae subjiciantur. Ast inventa arte typographica, auctoque periculo, quod ex faciliori celeriorique librorum propagatione subnascebatur, censura praevia legis sancito praescribenda videbatur. Pontificius apud Venetos legatus a. 1459. primus edi vetuit librum de fide et rebus Ecclesiae tractantem citra obtentam Episcopi approbatio29) C. 1. D. 19.
